Altijd als ik Jan ergens tegen kwam, zei hij : Hé Diaantje , met de nadruk op de aa's, hoe gaat 't met je meissie?Waarop ik volgde met : Hé die Jan. Ik vertelde mijn ding en Jan was altijd oprecht geïnteresseerd in je verhaal.
Afgelopen 26 juli kwam ik hem buiten tegen bij de Plus, hij was op de fiets , ( je zag hem trouwens overal en nergens fietsen)zo hij later vertelde dat lopen niet zo makkelijk meer ging omdat hij last had van zijn voeten door de chemo. We hebben samen nog mijn nieuwe auto staan te bewonderen. Ik vroeg nog naar de Mercedes. Hij zei, ach die wordt wat ouder en die is af en toe krakkemikkig net als ik. Jan zei dat de kankerlijertjes hem te pakken hadden genomen en dat de arts had gezegd dat hij niet meer zolang had, ik mocht dat niet tegen Bir of de jongens zeggen want die maakte zich dan alleen maar zorgen. Dat hij ziek was kon je die dag niet aan hem zien, hij zag er goed uit en toen ik hem dit zei, zei hij dat hij ook wel model kon worden ,net als Tim. Zo stonden wij dik een half uur te kletsen in het zonnetje toen ik zei dat ik naar huis ging omdat mijn kip anders zou bederven. Nooit had ik gedacht dat dit ons laatste gesprekje zou zijn. Ik zal dit gesprek als een mooi herinnering koesteren en er met een glimlach aan terug denken. Dag nuchtere Jan met je grappige opmerkingen.