Lieve Jan,
Heel onverwachts heb je ons verlaten, het is nog steeds heel onwerkelijk en niet te bevatten... waarom nou jij...?
Je stond altijd voor me klaar, als ik je hulp nodig had en ik belde je, stond je binnen enkele minuten op mijn stoep.
Je was de gangmaker op elk feest waar je kwam, je wist ook altijd iedereen weer aan het lachen te maken, wat zullen we jou gezelligheid gaan missen.
Altijd als ik mensen vertelde in het dorp wie ik was en dat ik ook bij de Bakker familie hoor, krijg ik vrijwel direct de vraag of ik dan familie ben van Jantje Bakker want die konden ze allemaal wel met zijn streken van vroeger. Vervolgens altijd lachend en met trots verteld dat ik inderdaad je neefje ben.
Dit heb jij zo niet verdiend, je had alles eindelijk zo goed voor elkaar wat nu weer bruut van je is afgenomen. Ik zal het nooit vergeten hoe je mij altijd weer opbelde als je computer weer niet deed wat jij wilde en je hem wel uit het raam wilde gooien.
Wat is het leven toch oneerlijk, net 4 dagen voor het eerst trotse opa, maar nu zal jij hem niet jou wijzen lessen kunnen leren.
Je hebt het hier in ieder geval goed gedaan Jan, je mag trots op jezelf zijn door de man die je geworden bent.
We missen je....
