Daar lig je dan, compleet in wielrenoutfit, klaar voor je laatste beklimming.
Maar voordat je aan deze reis gaat beginnen, willen wij uiteraard stilstaan bij een aantal bijzondere dingen uit jouw leven.
Je werd geboren in 1945, iets waar jezelf heel trots op was, je had namelijk de oorlog “meegemaakt”.
Over de jaren die daarop volgden zal je oudste broer Ru straks ongetwijfeld wat meer vertellen.
Als jonge man nam je het bedrijf van je vader in de Saftlevenstraat over en veranderde het van fiets herstelbedrijf naar motorenrevisie.
In 1968 heb je ma ontmoet bij dans sociëteit El Mas in Hillegersberg. Het was een koude avond en je vroeg haar of je haar thuis mocht brengen. Dit had nogal wat voeten in de aarde want je wist toen nog niet dat ma in Schiedam woonde. Halverwege de tocht was je benzine dan ook op, waarna je met de tram naar je ouderlijk huis ging om daar de auto van je moeder te lenen.
Al deze moeite resulteerde uiteindelijk in een huwelijk in1970.
In 1972 werd ik dan geboren, ma stopte met werken buiten de deur en kwam bij jou in dienst op kantoor.
In 1974 verhuisden we van Schiedam naar Krimpen aan den IJssel en al gauw werd Richard daar geboren.
Ik denk dat jouw passie voor het wielrennen daar al is geboren want ik weet nog goed dat we vaak op de racefiets naar het Loetbos gingen. Ik herinner mij, dat we zelfs een keer naar Ru in Zaltbommel zijn gefietst. Dit was dan wel op de schaarse vrije zondagen want alle andere dagen was je hard aan het werk. Zo ook de zaterdagen dus van al onze sportcapriolen heb je weinig gezien.
Opvoed technisch kwam je ook nog wel wat handvatten te kort en als het even te moeilijk werd riep je al snel Ehhhh Ria….
We hebben in Krimpen een prachtige jeugd gehad, met veel nieuwe buren en vrienden, wat uiteindelijk resulteerde in lange vriendschappen, velen hier ook aanwezig vandaag.
Ook ontstond hier je passie voor reizen. We hadden als gezin leuke en onvergetelijke vakanties naar bijvoorbeeld de Canarische eilanden, Corsica en Formentera. Veel naar het strand om te snorkelen en bij te komen en om de dag af te sluiten vaak heerlijk uit eten. De sfeer was altijd heerlijk ontspannen al herinneren wij ons nog altijd dat jij vaak net iets verder wilde wandelen of rijden dan wij omdat het verderop toch echt nog mooier zou zijn.
De vakantiebestemmingen werden, naar mate je ouder werd, steeds verder en vooral ook zwaarder qua inspanning. Jij dacht altijd dat je ieder jaar een jaar jonger werd in plaats van ouder. Je sleurde ma dan mee naar de meest exotische oorden met de wildste plannen. Wij maakten ons nog wel eens zorgen of het voor haar niet te zwaar zou zijn maar wat bleek, jij was diegene die geveld werd door hoogteziekte of voedselvergiftiging.
In 1982 Hebben jullie samen een nieuw pand voor de zaak laten bouwen in Schiebroek, zo trots was je daar op en terecht. In de wijde omgeving stond je dan ook bekend als een vakman die alles maken en repareren kon. Alles wat je ogen zagen konden je gouden handjes maken.
Klanten moesten geen haast hebben, want je hield ze graag aan de praat.
Zeer gedreven was je, maar het gekke was dat je voor de motorfiets zelf nooit een liefde hebt ontplooid.
Het woord samenwerken was je niet heel bekend, want als wij (Ries en ik) weleens kwamen helpen op de zaak mochten we alleen de machines schoonmaken of de vloer aan vegen.
Ook bij het klussen in en rond het huis, waar wij je tot op het laatst toch vaak genoeg bij nodig hadden bleef het voor ons toch veelal bij kijken en assisteren. Je deed graag alles zelf en was heel precies in wat je deed en deed dit ook met goed materiaal (geen Ikea, nee dat kwam er bij ons thuis niet in). Zo ook je laatste meesterwerk jullie keuken, helemaal zelf gemaakt van degelijk hout en niet van waaibomenhout of pisbakkenstaal zoals je altijd zei.
Dit kijken en hooguit assisteren resulteert dat wij nu bijvoorbeeld geen van beide een band kunnen plakken maar ik heb wel genoten van al onze klusmomenten samen.
In 1990 verhuisden we naar Zevenhuizen (heet nu ondertussen Rotterdam).
Daar was je heel veel in de tuin te vinden. Met veel zorg en aandacht maakte jij dit tot een paradijsje.
Plassende honden en kleinkinderen met bal waren dan ook niet echt welkom in de tuin, dit kwam Ester en mij toch wel erg bekend voor. We moesten altijd hard lachen om hoe jij op je moeder, onze oma leek, die ons vervloekte als wij wilden volleyballen op haar mooie gazonnetje.
Op de zolder van de schuur heb je ondertussen een heel museum gespaard aan onderdelen, gereedschap, hout en andere aanverwante artikelen onder het motto weggooien is zonde, je kunt het altijd nog wel gebruiken. Zo zei je een week of drie geleden nog tegen mij, dat JLO boekje (een motormerk uit het stenen tijdperk) moet je op marktplaats zetten hoor, zij…. (hij bedoelde ma) begrijpt er helemaal niets van, mensen geven hier grof geld voor.
Mocht iemand iets nodig hebben, schroom niet, kom eens kijken en help ma er vanaf (dat scheelt ons weer opruimen).