Wat verdrietig om te vernemen dat Ineke overleden is. Ineke werd aan het einde van haar werkende bestaan gevraagd een AZC-UV-schooltje op te zetten. Met haar ervaring op de vroegere AZC-school en haar enorme organisatietalent een leuke uitdaging voor haar. Binnen no-time moest de boel op poten gezet worden en werd er een sidekick/leerkracht gezocht. Viavia hoorde ik dat Henk en zij iemand zochten, ik belde, mocht de volgende dag op gesprek komen en aan het eind van het gesprek had ik de baan. Zij, de oude rot in het vak en ik die nog aan het begin van mijn carrière stond. Maar toch, beide buitenlandervaring, open blik en sociale inborst. Het klikte meteen tussen ons.
We startten met één klas op het AZC, verhuisden later naar t klooster en groeiden al snel naar 3 klassen. We vormden een klein maar fijn team om ons heen. Ineke had een duidelijk plan, legde en onderhield contacten waar nodig en gaf ons leerkrachten veel autonomie. Ze was zo nu en dan streng en beslist; met puzzelen begin je met de hoekjes, dan de rand en dan pas de binnenstukjes. Ik hoor het haar nog roepen: 'Eerst de hoekjes!!'. Ze had hart voor alle kinderen, maar ook voor ons. Samen zijn we een aantal keren op pad geweest, naar bruiloften van collega's, maar ook even op en neer naar Duitsland een paar djembé's halen voor de school. Als je met een avontuurlijk plan kwam was Ineke er altijd voor in. Jammer genoeg zijn we elkaar uit het oog verloren na haar pensioen en mijn verandering van baan. Ze zou de reizen gaan maken die ze nog op haar lijstje had staan, wellicht nog voor VSO aan de slag. Heeft ze daar nog iets van kunnen doen?
Ineke, ik wens je nu een goede reis, groet je Petra als je haar tegenkomt? In mijn herinnering leef je voort.
Lieve familie, heel veel sterkte.