Lieve Tante Henny,
It would have been lovely if there had been more opportunities for visits, but remoteness has made that very difficult, and now the opportunities are no more. Whenever I was lucky enough to visit with you, you were always so full of stories of my dad in the early years. I missed you so very much then as I was growing up, and now I will miss you again.
My deepest sympathy and condolences to Peter and Anna and family, Hendrik-Jan, Tante Coby & Rob, Ome Ger, Nienke and family, Cor and family

Anneke Raadsveld

My mother-in-law was Ma for me, in such an absolute way that I always had to think twice when someone asked me for her name. And in the same way, I was "lieve schat" for her. I admired her, especially for her unconditional love for her family. She will always support you, whatever your decisions were; she will always be proud of you, whatever your accomplishments, she always was ready to help you, as much as she could. She was a brave woman too. I remember that when we moved to the US she was immediately up for a visit and so took Pa and Hendrik-Jan with her and came to see us in Florida. She was 85. One of her first pictures was with a hug Aligator standing closer than 2 meters to her!!!
I have warm memories of the summers in Denia. For 10 years Ma and Pa used to rent the same house in the same complex by the sea. She was well known by all the local house-owners of the place and will always talk to them and about them, even if she did not speak a word of Spanish. Julia and Sergio used to come to spend a few weeks with Pa and Ma in Denia and so they built their particular relationship. I am so grateful that they did this and we have now these memories to cherish!!!
Also during their summer stay in Spain, they would come to visit at our farmhouse in Cartagena. She was so happy among the big Spanish family! In the same way, all my relatives loved her. They are so sorry for our loss and share their deepest condolences with all who will miss Ma.

Lieve Hendrik Jan en familie,
We wensen jullie heel veel sterkte toe met het verlies. Helaas op afstand in deze gekke tijd, maar in gedachten zijn we bij je en hopen je snel te zien en te spreken. We herinneren jouw moeder vooral als een heel vrolijke, enthousiaste en zorgzame vrouw, een goed mens...
Heel veel liefs en een warme omhelzing,
Jacqueline & Rigo
Lage Vuursche

De 11-Stedentocht
Lieve familie Visser,
Beste Hendrik Jan, Peter en Ana, Cor, Nienke
Toen ik halverwege de jaren ’80 voor het eerst bij ‘meneer en mevrouw Visser’, de lieve ouders van Peter over de vloer kwam, werd als snel duidelijk dat het ‘Klaas en Henny’ moest worden. Na het plotselinge overlijden van Henny, zijn beiden in relatief korte tijd verworden tot een warme herinnering. Een herinnering waarin als een rode draad de 11-Stedentocht liep. Ik noem de beruchte 11-Stedentocht van ’85 waarvan we de start keken voor de TV in de Lucas van Leijdenstraat. We waren als jongens zo vanuit de drukte van de Nacht van Ljouwert op de bank bij Henny terecht gekomen, soep en broodjes hielden ons wakker. Ik wil ook de talloze fiets 11-Stedentochten noemen die Peter en ik reden en waarvoor we op Pinksterzondag naar Bolsward fietsten om vlakbij de start alvast de fietsen te parkeren bij tante Tine. Tijdens die tochten was er altijd wel een plekje op de route waar Henny ons opwachtte met lekkers. Helemaal bovenaan staat de ’11-Stedentocht voor Jamaica’. Een sponsortocht die Peter en ik organiseerden in 1986 en waar Henny en Klaas de bezemwagen bestuurden. Wat was het koud en wat waaide het hard die dag in april. Op de zeedijk hielp de open achterklep van de auto ons een klein beetje makkelijker door de stormachtige wind heen. Aan de beroemde 11 Steden moeten we misschien wel een 12e stad toevoegen; Cartagena. In 1996 waren Gea en ik twee van de bruiloftsgasten op de trouwerij van Peter en Ana in de schitterende stad Cartagena. We werden niet alleen warm onthaald als loge in de bungalow van Henny en Klaas in La Manga maar mochten ook meemaken hoe enorm trots Henny en Klaas waren op het prachtige bruidspaar. Terug naar de Friesche 11-Steden: 25 jaar na de tocht voor Jamaica, in 2011, organiseerden Peter en ik een reünie met alle deelnemers van 1986. Ere – gasten waren Henny en Klaas. Wat hebben ze genoten die middag en avond en wat waren ze trots op al die jongens die toch maar mooie mannen waren geworden, zo zei Henny. Want dat kon Henny als geen ander: betrokken zijn bij anderen en trots en blij zijn voor anderen.
Bizar genoeg heeft ook een van de laatste herinneringen aan Henny te maken met de 11-Steden. De hoofdstad Ljouwert wel te verstaan en in het bijzonder de Oldehove. Hét symbool van onverzettelijkheid, onvergankelijkheid en robuustheid. Henny heeft veel, heel veel meegemaakt. Toch bleef ze optimistisch, vrolijk, betrokken en onverzettelijk tot op hoge leeftijd. Haar ijzeren geheugen hielp haar samen herinneringen ophalen en zelfs toen herinneringen langzaam in de mist van Alzheimer verdwenen, herkende ze me meteen toen ik precies een jaar geleden haar bezocht met Peter en ze me met een warme knuffel ontving. Ik zal die ontvangst nooit vergeten. Op het einde van de gang waar Henny woonde, was een levensgroot schilderij van de Oldehove geplaatst. Samen met Peter zette ik Henny op de foto. Toen ze het resultaat zag zei ze: “wat sjoch ik er toch nog kreas ut net?’ Ja dat bleef je tot het einde Henny, een ‘krease’, fleurige, hartelijke vrouw. Jouw tocht zit er nu jammer genoeg op, we zullen je nooit vergeten,

Rust zacht, Jacob en Gea van der Werk

Je weet dat het gebeurd als je zuster 90 jaar is , kun je het verwachten. Maar daarom is de klap nog niet minder hard . Als eerst wil ik Hendrikjan, Peter,Anna en kleinkinderen achterkleinkinderen van harte condoleren met dit grote verlies . Ook haar schoondochter Nienke en kinderen mag ik daarbij niet vergeten .
Lieve Henny
Je was als een tweede moeder voor ons Ik noem maar iets van vroeger als we naar school gingen , je was dan vaal net als wij langs kwamen bij de Vries waar je werkte aan het matje kloppen . Je riep dan : Doen je jas dicht want ander wurre jim siek.
Dat ben ik nooit vergeten. Bij de geboorte van mijn kinderen kwam jij me altijd helpen .
Dat was op je lijf geschreven . Onze gezamenlijke reis naar onze broer in Australië daar denk ik ook nog vaak aan terug . Geweldig was dat . Leren schaatsen tussen jou en Piet in , op de vijver in het nieuwe park . Ik zie het nog voor me als de dag van gisteren maar zo kan ik nog wel een poosje doorgaan.
Lieve schat rust in vrede bij Hans , Hans en Grietje en Klaas .
Dag lieverd ik zal je erg missen .
Je zuster Coby en Rob .

Ik werd met 6 jaar lid van zwemvereniging LZC. Eerst was de training aan het Catsplein, maar na de bouw van het zwembad aan het Kalverdijkje moesten we daar naartoe. Ma bracht me op de fiets. Al gauw wist LZC haar te strikken om aan “het tafeltje” te zitten met 2 andere dames om de maandelijkse contributie te innen. Dit was het begin van meer dan 30 jaar betrokkenheid bij “de zwemmerij” zoals dat bij ons thuis heette. Een hobby en vrijwilligerswerk dat ze deelde met mijn vader. Van het tafeltje werd het klokken aan het bad, in het bestuur bij LZC, en later bij Orca. Er was een lange periode waarin de zaterdagen volledig in het teken van de zwemmerij stonden, soms tot verdriet van mijn broer, die als enige van de familie de liefde voor het zwemmen niet deelde. De hoogtijddagen van Ma in de zwemmerij was het tijdklokken bij de Jeugd Olympische Dagen in Drachten en bij de Nationale Zwemkampioenschappen in Amersfoort. Sport en het doen van vrijwilligerswerk zijn altijd bezonder belangrijke dingen geweest voor mijn ouders. Ze waren ons voorbeeld om niet alleen aan jezelf te denken maar ook voor anderen klaar te staan. Maar boven alles, Ma heeft ontzettend veel van de zwemmerij genoten!

Het laatste jaar ben ik regelmatig bij mijn schoonmoeder langs geweest.
Ik heb haar daardoor beter leren kennen. Ze was altijd heel blij als ik kwam en
vroeg altijd hoe het met ons was en de kinderen en de kleinkinderen.
Wanneer het weer het toeliet gingen we wandelen en daarna op het bankje in de zon zitten.
Ze was erg positief en dapper.
Ze miste Klaas heel erg.
Ik zal haar missen.
Ma rust zacht
Nienke.

Mijn schoonmoeder heb ik, zoals je van iedereen hoort, leren kennen als een sterke vrouw. Ondanks alles bleef ze positief en opgewekt. En wat was ze blij en trots toen ze ook overgrootmoeder werd.
Afgelopen september mochten met een groot deel van de familie haar 90e verjaardag vieren. En nu, toch nog onverwacht, is ze er niet meer.
Ik zal haar missen.

Beste familie,
Wij hebben heel goede herinneringen aan Henny en Klaas. Dat begon met een telefoontje met de vraag of ons huis in Denia nog te huur was in de periode augustus. Ja dat was het geval.
"Wij willen daarheen omdat we daar onze zoon en schoondochter hebben en onze twee kleinkinderen. Dan maken we die ook mee voor een wat langere periode. We spreken geen Spaans maar met m'n Engels komen we een heel eind." "Kunnen we ook even langskomen om de zaak voor te bereiden enzovoort"
Dat was meteen een heel prettige visite waarin we alle ins en outs hebben besproken maar ook allerlei andere zaken zoals het overlijden van haar eerste man en van Hans, de kapitein. Vanaf dat moment hebben we altijd contact gehouden. zeker twee drie keer per jaar kwamen we bij elkaar. Ook met Klaas was er een heel goed contact en er waren veel dingen om over te spreken omdat hij uit Bolsward kwam waar ook mijn familie vandaan komt. Van Klas heb ik het boek Bolsward in oorlogstijd geleend en gekcpiëerd omdat mijn familie daar uitgebreid in voorkomt. De vakanties in Las Cabañas waren elke keer weer heel goed geweest. Ze voelden er zich thuis en volkomen op hun gemak met al die vriendelijke mensen om hen heen. Vaak werd ons daar gevraagd hoe het met Klaas en Hennie was. Ze werden gemist. Ook de verhalen over de scherpe kinderen en kleinkinderen kregen we natuurlijk te horen . We werden steeds closer en leefden met elkaar mee. Bij het overlijden van Grietje die we kenden van het prachtige 50 jarige huwelijksfeest van Klaas en Hennie in Tivolie, waren we bij de begrafenis in het oude Huizemer kerkje. Toen Klaas opgenomen werd in het MCL belde Hennie ons op. We zijn daar enkele keren bij hem op bezoek geweest en zelfs de dag voor z'n overlijden ben ik nog bij hem in het MCL geweest maar hij was toen al in een diepe coma. Jammer. In Erasmushiem was ze al niet meer de vrouw die ze haar leven lang geweest is. En dan komt er nu dan een eind aan haar lange en bewogen leven . We zullen haar enorm missen.
We wensen allen heel veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.

Sjerp Jan en Anke de Lange
Goutum