Ik heb Herman meegemaakt als een fijne pastor. Altijd betrokken bij zijn gemeente en altijd bereid tot een persoonlijk gesprek. Ik wens zijn gezin alle sterkte toe in deze moeilijke tijd. Dat hij moge ruste in vrede in de nabijheid van God.

Het is november 1987.
Ons huwelijk was niet meer te redden. Maar de trouwbelofte woog zwaar.
Herman vertelde ons dat we óók trouw mochten- en misschien wel moesten zijn aan onszelf!
We hielden een "echtscheidingsdienst" in het kerkje van Uitwierde en kregen half Nederland over ons heen. Het was ook voor hem en Jannie niet gemakkelijk.
Maar ik ben Herman nog steeds dankbaar voor de moed die hij toen toonde.
Dankjewel Herman.
Heel veel sterkte Jannie.

Herman heb ik leren kennen tijdens de autoritten die we maakten op weg naar of komend van de Culturele Advies Commissie in Vries.
De laatste jaren reden we samen naar de Probus bijeenkomsten in Zeegse.
Voor ons duurden die autoritten altijd te kort. We spraken veel en vaak over kunst, meestal kwam dan ook de relatie tussen kunst en religie aan de orde. Herman had vaak verrassende inzichten, weldoordacht en weloverwogen. De gesprekken ginngen in de meeste gevallen nog door op de parkeerplaats.
De laatste jaren maakte ik Herman mee tijdens de Probus bijeenkomsten. Zijn inleidingen gingen altijd over moderne kunst, hij gaf ons steeds veel stof tot nadenken.
We keken elke bijeenkomst uit naar zijn column. Deze had altijd een beschouwend karakter, met een scherpe analyse en een mild oordeel. Kleine briljantjes waren het!
Het laatste jaar waren er geen autoritten meer naar zijn geliefde Probus. In het tuinhuisje spraken we over het naderend einde. Ook in deze gesprekken wist Herman trefzeker te formuleren dat hij de dood niet als een bedreiging ervoer. Bewonderenswaardig was de manier waarop hij zijn gevoelens onder woorden bracht.
Een fijn en integer mens is van ons heengegaan.
Wim

Ik schrok wel toen ik vorige week de overlijdensberichten in mijn krant zag. Herman van Vliet. 1940. Dat moet de Herman zijn met wie ik gestudeerd heb in St .Oedenrode en Valkenburg. Jaren samen geleefd, gestudeerd, gebeden en gevoetbald. Kloosterling, priester, missionaris willen worden. Idealen nastreven.
Sinds 1966 hebben we elkaar nog maar één keer gezien en gesproken, een paar jaar geleden op een reünie in het Damiaancentrum in Oedenrode. En toch toen en nu voel ik verbondenheid. Bijzonder.
Ik wens Janny veel sterkte en mooie herinneringen aan Herman.

Het Asser Beraad is een gespreksgroep rond filosofische vragen met raakpunten in kunst en religie. Typisch een kring waarin Herman zich thuis voelde en een belangrijke inbreng had. Zie ook de bijdrage van Sicco de Jong.
We waren uiteraard op de hoogte van zijn afnemende krachten. Toch was het een schok toen het bericht kwam dat hij was overleden.
Hij was een fijn mens, een samen bindend figuur. Een mens bij wie je je op je gemak voelde. Hij was wijs en erudiet en had een grote inbreng in onze gesprekken.
Tegelijk was hij ook zelf bereid om te luisteren en te leren.
Wij verliezen in hem een waardevol lid en een onvervangbaar mens. Onvervangbaar ben je wanneer je veel banden onderhoudt met mensen. En dat deed Herman.
Wij leven mee met Janny op de weg die ze nu alleen moet gaan. Na alles wat ze al heeft meegemaakt is dit een zware opgave.
Heel hartelijke groeten van de leden van onze gespreksgroep.

In de jaren van de ziekte en rondom het overlijden van mijn man Sybrandus Faber was Herman een vaste steun, waar ik zeer warme herinneringen aan koester.
Ik wens jullie heel veel sterkte met het verlies.

Marry Faber

Je hebt met ons veel vreugde en verdriet gedeeld. Eerst vreugde door onze huwelijksmis in mei 1971 voor/met ons te vieren en in september 1983 met de mis bij het overlijden van (schoon-)mama, helemaal in het Franse zuid-België. Die twee gebeurtenissen zijn de markantste in ons leven en daar zult jij altijd bij horen.
Verder hebben onze paden niet zo vaak gekruist maar we wisten dat je heel gelukkig was, samen met Janny, in het verre Noorden.
We zullen vaak aan jou terugdenken.

Beste Janny, beste familie,

Wij leven in de wetenschap dat ons aardse leven eindig is, maar ons gevoel zegt: blijf nog even bij me. Onze levensweg is geplaveid met grote en kleine momenten van vreugde en verdriet. Bij tegenslag valt het niet altijd mee om jezelf weer op te beuren en verder te gaan. Het is fijn dat jullie elkaar destijds gevonden hebben en elkaar hebben gesteund in jullie gezamenlijk levenspad. Herman was een diepgelovig mens die met passie en betrokkenheid zijn geloof in de Eeuwige bleef uitdragen en zich voortdurend heeft ingezet voor mens en kerk. Wij mogen dankbaar zijn dat hij deze talenten heeft gekregen en ze heeft ingezet voor zijn medemens. Herman heeft nu een plek gekregen in een eeuwig leven bij de Heer. Ik wens jou en je naasten veel kracht toe, gesteund door de dierbare herinneringen aan Herman.

Hans Pennings, Oss
Achterneef