"Red je het aanstaande dinsdag met de uitgifte? " vroeg je aan één van de coördinatoren, nog maar een paar weken geleden, "Zal ik je komen helpen, ik heb namelijk geen chauffeurs meer in deze rare tijd"
Toen bevestigd werd dat het zonder jouw hulp zeker zou lukken en of het niet verstandig was zelf ook misschien een stapje terug te doen,gaf jij weer een nuchter antwoord zoals we die van je gewend zijn.
"krakende wagens..., dat weet je toch!", doorspekt ,van je door ons bekende bulderlach, maakte je je zin af"...en ach ik heb alleen maar kanker"
Dit was jij ten voeten uit binnen onze fantastische groep bevlogen vrijwilligers van de voedselbank in Haaksbergen.
De laatste jaren trok jij onze kar op "eigenwijze eigen wijze"
Enerzijds vormde jij de brug tussen de 'voedselbank Enschede'' die wij onderdeel uitmakend als kleine 'voedselbank Haaksbergen', hard nodig hebben om onze cliënten wekelijks van voedselpakketten te voorzien.
Je reed menig keer heen en weer naar Enschede voor besprekingen, overleg of een vergadering .
Je vergat er ook wel eens enkele, wat bij je paste en door je "makke beer imago" konden we altijd achteraf daarbij makkelijk met ons allen een oogje dichtknijpen.
Anderzijds nam jij vijf jaar geleden het stokje van onze eerste voorzitter, in het korte bestaan van onze voedselbank, over en zorgde jij ervoor dat we de saamhorigheid behielden en met z'n allen een eenheid vormden.
Je vond het belangrijk dat eenieder zijn steentje als vrijwilliger bijdroeg, maar wel op een manier waarbij we onszelf het beste uit de verf voelden komen.
Dat maakte je een mooi mens!
Je nimmer aflatende vrolijkheid, je nuchterheid en niemand werd ooit door jou bekritiseerd.
Lastige momenten, die er natuurlijk ook waren, werden goedmoedig met een "ach"door jou weg"gegumd".
Zelfzuchtigheid was wel de allerlaatste eigenschap die aan jou toegekend zou kunnen worden.
Dat dwong enorm respect af.
Je kwam letterlijk en figuurlijk dichtbij wanneer je individueel iets met ons wilde bespreken, of begaan en geïnteresseerd was in wat er ook bij tijd en wijle in ons privéleven ons bezig hield.
Dat resulteerde in dat je ons haast een beetje familie maakte, waarbij het begrip GEZELLIGHEID door jou in hoofdletters geschreven diende te worden.
We gingen er stilletjes toch van uit dat jij nog lang die bewuste krakende wagen zou zijn binnen ons "clubje", maar je engeltjes waren op en we zullen moeten gaan wennen, je tomeloze betrokkenheid voor het reilen en zeilen van de voedselbank te moeten missen.
Jouw zorgen voor- en je zorgen om- onze cliënten, zijn bij ons in goede handen, het stokje wordt doorgegeven met duidelijke vingerafdrukken van jou erop.
Dank je voor veel goede herinneringen Herman!
Alle vrijwilligers (voorheen, nu en ooit), Voedselbank Haaksbergen
