Herman Jr. was een man waar velen jaloers op waren… nu niet meer…
Er was ook veel om jaloers op te zijn bij Herman. Zijn gulle lach, zijn openheid, zijn empathie voor anderen, maar ook het nest waaruit hij kwam was reden tot jaloezie. Maar nee.. jaloezie is afgunst… En Herman riep geen afgunst op! Integendeel! Zijn doen en laten… zijn hele persoonlijkheid riep gunning op. Zijn ongeremde aard, zijn luide stem en onverbloemde meningen waren vaak bevrijdend om aan te horen. Geen enkele emotie werd geschuwd of vermeden en dat was mooi!
Ik kan mij de vele bezoekjes van Herman in de fotostudio aan de Grote Esch 1010 herinneren, waar ik als productfotograaf van HBM bezig was om foto’s te maken van artikelen die nieuw binnengekomen waren.
Herman kwam dan altijd even kijken naar de nieuwe artikelen die hij tot op dat moment slechts op een paar kleine fotootjes had gezien en nooit in werkelijkheid in uitgepakte, opgepoetste vorm.
Als Herman de fotostudio binnenstormde, want zo ging dat meestal, dan wisten we al: Daar komt het! En Herman stelde nooit teleur: Met veel elan en luide stem werd de ruimte voorzien van zijn ongezouten mening over het nieuw binnengekomen spul, vaak doorspekt met veel humor en soms enige zelf-lof maar ook net zo makkelijk met verstopte zelfkritiek.
Menig schaterlach weerklonk dan in de studio.. van hem, en onvermijdelijk ook van mij, want zijn uitingen waren aanstekelijk! Het waren bevrijdende momenten, waarin in korte tijd een scala aan emoties.. goede en slechte.. werden geuit en dus niet werden opgekropt. Want Herman maakte van zijn hart geen moordkuil!
Als je Herman om zijn mening vroeg, dan kreeg je die in alle eerlijkheid en luidheid. Een vaardigheid die duidelijk van vader op zoon was doorgegeven.
Net als menig andere vaardigheid, die hem in staat stelde om het door zijn grootvader en vader opgezette bedrijf, samen met zijn broer Frits, voort te zetten.
Het voortzetten en zelfs het gewoon werkzaam zijn in een bedrijf waarin je vader nog steeds een grote rol speelt, is niet altijd makkelijk. Maar voor zover ik kon zien, wist Herman hierin altijd zijn eigen weg te bewandelen. Ook daarvoor bewonder ik Herman Jr.
Terwijl gunning is wat Herman opriep, is een lang leven hem niet gegund. Dat voelt als een groot onrecht!
Herman Jr. was een man met veel toekomst.. nu niet meer. Dat terwijl velen van ons die geen toekomst meer hebben, gewoon door leven. Ook dat voelt als een groot onrecht!
De wereld is niet gelijk verdeeld, dat is bekend en dat is vaak een goede zaak. Maar in datgene waarin wij allen wel gelijk zijn - de dood - is een dergelijke ongelijkheid wreed.
We zouden het hem zo anders gegund hebben. We zouden het zijn naasten, zijn familie en zijn gezin zo anders gegund hebben.
We hadden zo graag gewild dat hij nog lang had kunnen genieten van datgene wat zijn voorgeslacht voor hem en hij voor zichzelf en zijn gezin heeft weten op te bouwen.
Wij hadden zelf nog graag lang willen genieten van zijn aanwezigheid, want aanwezig kon Herman goed zijn. Die aanwezigheid zullen we nu moeten gaan missen en dat zal een flink gat achterlaten in de levens van hen die hem nabij stonden. Een gat dat slechts gevuld kan worden met herinneringen die nog in ons voortleven. Een gat dat hopelijk ook gevuld kan worden met de gedachte dat hij waarschijnlijk in al zijn empathie en gevoel voor realisme… met luide stem zou zeggen… dat de wereld gewoon moet doordraaien als hij er niet meer is.
Herman… Wij gaan nog even door, maar we hadden je graag nog bij ons gehouden…
Herman… Dank voor wat je ons gegeven hebt.
