I was just looking him up to see what he's up to now and I am very sad to hear this.
Hennie was a very cool, kind and friendly guy and it was a pleasure to spend time with him.
Condolences to Hennie's family.

Lieve Hennie
Ik hoorde gisteren dat je er niet meer bent, dat schokte me
We hadden geen contact meer sinds midden jaren tachtig omdat wegen scheiden en levens andere invullingen krijgen. Dat gaat zo. Ik heb dierbare herinneringen aan onze fijne en onbezorgde jeugd in Soest. Met het hechte vriendenclubje van de Willibrordus basisschool en later de RK mavo en natuurlijk ook op hockeyclub Soest waar je nog kortstondig het eerste elftal hebt gehaald. Ik denk omdat er een chronisch tekort aan talent was in die lichting. We hebben fijne lange zomers gehad in het Soester Natuurbad, eindeloos gespeeld in de Soester Duinen, fikkies gestoken en door de boswachter van Galen achterna gezeten! De grote keien die we legden op de spoor rails in Soest Zuid hebben gelukkig niet tot ongelukken geleid, maar we moesten regelmatig het op een rennen zetten om de aangestormde politie te snel af te zijn. Je was ook de grote broer voor je zus en twee broertjes en die keken met trots naar je op. We hebben helaas niet meer de gelegenheid omdat allemaal nog eens her te beleven onder genot van een goed glas. Wel zal ik het initiatief nemen om onze oude vrienden uit Soest bij elkaar te krijgen om herinneringen op te halen en dan zullen we op jou een toast uitbrengen. Rust zacht lieve Hennie, bedankt voor je vriendschap

Wat een schok om te horen dat je er niet meer bent!
Als ik aan je denk, zie ik je gezicht met die enorm grote lach voor me. Ik leerde je kennen in 2007 toen ik bij NS Poort kwam. Je gaf me vleugels doordat je volop vertrouwen in me had en we elke dag de grootste lol hadden. Zo hebben we samen als Sinterklaas en Zwarte Piet de boel op stelten gezet, zijn we met het hele kantoor naar Berlijn geweest waar we tot diep in de nacht samen aan het drinken en kletsen waren en vond je het vooral leuk om iedereen in de maling te nemen. Vaak riepen we ook Duitse krachttermen naar elkaar als we ons even wilden uitleven.
Je was ook zo trots op je kinderen en Riemke! Daar had je het vaak over. Ik ben ontzettend trot en blij dat ik je gekend heb, je was een bijzondere mentor en voor altijd houd je een warme plek in mijn herinnering en hart.

"Zeg me dat het niet zo is,
zeg me dat het niet zo is,
zeg me dat het niet waar is.
We doen net alsof het niet zo is,
alsof het niet zo is,
alsof het niet waar is.
We doen net alsof hij verder leeft,
zelfs als het niet zo is."

Eerder deze middag in de wachtkamer van de fysiotherapeut word ik compleet overvallen door het bericht op LinkedIn - gedeeld door René, een oud-collega van de NS - over het onverwacht overlijden van Hennie. Geëmotioneerd ga ik de behandelkamer in en vertel waarom ik verdrietig ben en wat voor fijn mens Hennie was. In februari 2008 heb ik Hennie ontmoet bij een sollicitatiegesprek voor de tijdelijke functie van secretaresse bij de NS en vervolgens het geluk gehad om met Hennie en zijn fijne 'team Kantoren' te mogen werken.
Heel veel sterkte gewenst.
Marjolein Krauss

Helaas zagen en spraken we elkaar de voorbije decennia enkel als er iemand dood ging. Hennie stuurde bijvoorbeeld een brief toen mijn vader overleed, hij kwam naar de begrafenis van mijn moeder, samen met zijn eigen moeder. We hoorden wel geregeld van elkaar, we namen ons voor onze oude vriendschap weer te vernieuwen, want we hadden elke keer zoveel leuke herinneringen op te halen, maar het kwam er nooit van. 'Zo gaat dat,' schreef Kurt Vonnegut. Sommige vriendschappen verwateren, wat niets zegt over de intensiteit die ze ooit hadden. Hennie was een zeer goede jeugdvriend. Onze band was het sterkst toen we pubers waren, want nadat mijn zuster getrouwd was besloten mijn ouders dat ik een vriend mocht meenemen en de keuze viel op Hennie. Toen hij veertien was, was hij nog nooit verder geweest dan het Budelerplasje bij Weert. Vanaf dan kwam hij in Straatsburg, Luxemburg, Parijs, Zürich, Frankfurt - de ene na de andere wereldstad, maar altijd vanuit de dorpen waar mijn ouders een huisje hoorden. We hadden elke dag enorm veel lol en Hennie toonde zich leergierig, nieuwsgierig, vindingrijk en steevast vrolijk. Ik weet dat die reizen zijn blik hebben verrijkt en zijn leven beïnvloed. We waren 'boertjes' en we werden een beetje wereldburger. Dat hij nu weg is shockeert me. Natuurlijk, we zijn allang geen veertien meer, het merendeel van ons leven ligt achter ons en niet voor, maar er was nog zoveel voor hem te doen en vooral: hij had zoveel dierbaren om zich heen, dat dit overlijden veel en veel te vroeg is. Ook al ken ik zijn gezinsleden niet, ik leef met ze mee, vanop afstand. Hartelijk Jeroen (ooit uit Soest).