Via lees meer: zijn er herinneringen van een vriendengroep van 50 jaar+ terug te vinden.
Het relaas van een goede vriend:
“Ik (Ard van Wingerden) was 16 jaar en ging voor het eerst naar Jongeren contact in de Binnenhof te Naaldwijk. Mijn schoolvrienden vonden zich nog te jong dus was ik alleen op pad gegaan. Eenmaal binnen leerde ik via Jan van Heijningen (een kennis) een clubje van 5 jongens kennen die evenals ik gek waren van muziek. Vond ik hartstikke leuk en maakte mij in ieder geval hartstikke enthousiast.
Als snel bleek dat binnen dit clubje ene Jan de Vetten het drukst was terwijl een andere jongen er weer voor zorgde dat er voldoende bier werd aangerukt als de flesjes leeg dreigden te raken. En dat was Henk.
We leerden elkaar steeds beter kennen en gingen na verloop van tijd ook gezamenlijk naar de kerk en daarna kaarten bij een van onze ouders, dus ook bij Henk waar het niet al te groot was maar wel super gezellig. Moeder Tini vond het immers hartstikke leuk als de vrienden van haar oudste zoon op visite kwamen.
Zoals gezegd hadden we mede door de muziek een hele goede klik. We spraken af voor elke zondag middag in Naaldwijk, maar gingen zo nu en dan ook naar rock-club 192 in Den Haag waar we onder andere BZN zagen spelen nog zonder zangeres Annie Schilder.
In de maanden die volgden werd ook Leo Koenekoop een vriend en nog wat later kwam ook Sjon bij deze vriendenclub. Vrij jong (Ik denk al op zijn 16e) kreeg Henk verkering met een meisje uit de Lier. Een eigengereide jonge dame met een rond brilletje, maar ook een geheel eigen willetje. Dus die bracht dus nogal wat leven in de brouwerij.
Maar doordat Henk verkering kreeg zagen wij hem plots wel een stuk minder en daarnaast, doordat Henk z'n vader het al heel vroeg in zijn rug kreeg, werd Henk al op zijn 18e tuinder. Eerst nog wat zoekende, maar later kwam er een mooi teeltplan met hoofdzakelijk PLUIS chrysanten, die hij veilde op Rijnsburg.
Wij kregen ondertussen ook allemaal verkering. Behalve Frans want, die was volgens mij, op zoek naar de IDEALE vrouw (en die bestaat natuurlijk niet). Ondanks dat Henk en zijn vriendin Gisela minder uitgingen, ontmoette we elkaar bijna elke zondagochtend om bij te praten, maar ook om een potje te kaarten. We trouwden allemaal (behalve Frans) en het werd in de loop der jaren drukker omdat er steeds meer kinderen bij kwamen die wij natuurlijk mee namen naar deze ochtenden.
Hartstikke leuk zo’n vriendenclub en eigenlijk ging in die tijd alles voor de wind. Dat dachten we.....
Maar ook ons clubje kreeg op gegeven moment met minder mooie ervaringen te maken. Een van ons, Jan de Vette, verhuisde eind jaren 80 naar Nieuw Zeeland maar kon daar niet aarden, mede omdat zijn vrouw Rina ziek werd in dat mooie land. Dus kwam hij enigszins gedesillusioneerd terug naar Nederland met zijn vrouw Rina, die een jaar later overleed. Jan is overigens daarna met zijn 2 kinderen opnieuw naar Nieuw Zeeland verhuist.
Het jaar 1990 werd daardoor een INKT-ZWART jaar voor ons. Want ook Sjon werd weduwnaar met 2 jonge kinderen, aangezien zijn vrouw Nel eveneens overleed in dit jaar. Net als Rina op 37 jarige leeftijd, aan die gevreesde ziekte. Door zulke gebeurtenissen krijg je wel een andere kijk op de wereld.
Enkele jaren later bleek ook de chemie tussen Henk en Gisela verleden tijd en gingen zij in een goede harmonie uit elkaar. Gisela heeft, na hun scheiding, Henk nog 4 jaar geholpen op hun kwekerij met allerhande werkzaamheden. Dat vonden wij als vrienden ook weer heel fijn.
Ondanks al deze trieste gebeurtenissen gingen de kaartavonden, we waren geswitcht van ochtend naar de avond, gewoon door en met Henk erbij was het altijd leuk om te BETOETEN of te BLUFFEN.
Nog weer enkele jaren later werd Henk getroffen door een plotselinge hartaanval op zijn bedrijf. Als bij een wonder loopt zijn zoon Hinko enkele minuten later de kwekerij in om iets met zijn vader te overleggen. Hij vindt, op dat moment, Henk en onderneemt direct actie en red daardoor het leven van zijn vader. Door deze gebeurtenis besluit Henk zijn kwekerij te verkopen en in Naaldwijk te gaan wonen.
Als ik hem een aantal jaren later in de ochtend eens opbel om een ontbijtje te gaan doen in Hoek van Holland, vertelt hij mij dat als ik om 8.00 uur besluit om weg te rijden ik één minuut later in de auto kan zitten. HENK moest eerst een heel protocol afwerken: eerst een pil, dan wat eten, weer een pil en dan een half uurtje wachten, vervolgens weer wat drinken en tenslotte nog een capsule. Als je zoiets hoor besef je eigenlijk pas goed wat GEZONDHEID BETEKENT. Overigens hoorde je Henk daar nooit over. En ja.... dat ontbijtje ging dus niet door!
Daarbij was het uiten van gevoelens of verdriet naar de buiten wereld niet bepaald het sterkste punt van Henk. Hij hield er niet van om te vertellen wat hij allemaal doorstond.
En daarom was het voor mij best verwonderlijk, dat we (ca. 4 maanden geleden) naar Hoek van Holland reden om daar een drankje te doen hij mij het volgende vertelde:
Dat hij, dankzij Hinko, 18 jaar extra had geleefd, daar buitengewoon van had genoten en daar ook heel dankbaar voor was. Ook vertelde hij dat hij zo blij was dat hij Cock had leren kennen en dat zij het zo fijn hadden samen en er nog geen onvertogen woord tussen hen was gevallen.
Ook een vermelding waard is dat Henk de laatste 10 jaar werkelijk alles. Maar dan ook echt alles, wat er maar geregeld moest worden binnen de vriendenclub, voor zijn rekening nam. Volgens mij had hij er sommige weken wel een dagtaak aan. Ook daarin zullen we Henk zeker missen.
En nu! Nu heeft Henk de strijd verloren. Maar met in mijn achterhoofd zijn verhaal, over zijn blijheid, betreft de extra jaren na zijn hartaanval. Maken het verlies, wat mij betreft, een stukje dragelijker."
