Nooit meer
Nooit meer een bakkie op dinsdag
Nooit meer samen eten op vrijdag
Nooit meer samen het Wiel bekijken
Nooit meer het overgebleven vuurwerk bij u voor de deur afsteken met alle kleinkinderen
Nooit meer verhalen van u over toen mijn vader klein was
Nooit meer op nieuwjaarsdag de zelfgebakken oliebollen van Jan bij u op de bank
Nooit meer de verhalen over hoe het vroeger was op het kamp
Nooit meer die gesprekken horen tussen u en mijn vader, over wat er mankeerde aan en auto of andere wagen. En nooit meer horen hoe u dit zou oplossen
Nooit meer die veelzeggende blik
Nooit meer die betekenisvolle glimlach
Nooit meer die bekende kuch
Nooit meer……
Heel veel nooit meer……
Jullie zouden deze lijst met mij nog veel verder aan kunnen vullen……
Maar niet alles zal nooit meer zijn
Heel veel blijft, voor altijd
Zoals de normen en waarden die u, en natuurlijk ook oma, aan de kinderen en zo ook aan de kleinkinderen heeft bijgebracht
Zo staat de deur altijd open,
Vroeg of laat, hij staat voor iedereen open
Heb je trek, dan maken we iets te eten klaar
Is er niet voldoende, dan eten we zelf toch een hap minder.
Ook moet je heel hard werken om te bereiken wat je wilt.
Sterk zijn, doorgaan, klaar staan voor anderen en ook zorgen voor anderen als dit nodig is. Vooral voor je familie.
Dit voorbeeld heeft u ons gegeven en zal ik volgen.
Niet alleen deze normen en waarden zullen blijven,
Daarbij zullen ook alle verhalen en herinneringen blijven.
Zoals de herinnering dat u mij heeft leren fietsen.
Inderdaad, niet mijn vader, maar mijn opa heeft mij leren fietsen.
Mijn vader liep in die tijd altijd op klompen. Als hij mij of de fiets los zou laten, dan merkte ik dat direct. Want dan hoorde ik de klompen niet meer op de straat. Ik hoorde het vertrouwde geluid van mijn vader niet meer, en wist dan dat ik het fietsen helemaal alleen moest doen. Super eng vond ik dat als klein meisje!
Maar bij opa had ik die angst niet. Ten eerste liep opa niet op klompen, dus kon ik het niet horen als hij los zou laten. Daarbij had ik het vertrouwen in opa dat hij achter mij zou blijven lopen en mij echt niet los zou laten.
Zoveel vertrouwen in mijn opa, mijn opa, waar ik als klein meisje tegenop keek en nu als wat groter meisje, nog steeds zoveel bewondering en respect heb voor mijn opa.
Natuurlijk bleef opa niet achter mij lopen tijdens het leren fietsen
Natuurlijk liet hij mij los, in het volste vertrouwen dat ik het alleen kon en mijzelf wel kon redden
En zo heb ik dus leren fietsen van mijn opa…
Niet alleen deze herinnering blijft, ook het vertrouwen……
Ik hoor u niet meer
Ik voel u niet meer
En ik zie u ook niet meer……
Maar ik weet dat u nog steeds achter mij staat
Dat u even bijstuurt als ik uit evenwicht raak
Dat u helpt als het even nodig is
En dat u weer los laat als u het vertrouwen heeft, dat ik weer zelfstandig verder kan fietsen…
Bedankt lieve opa
Bedankt voor het leren fietsen
Bedankt lieve opa
Bedankt voor het vertrouwen
Bedankt lieve opa
Bedankt…… voor alles