Herinneren is een vorm van ontmoeten…

We ontmoetten elkaar op de School voor Taal_ en Letterkunde in Den Haag bij de studie Engels in de jaren zeventig.
Jaren later opeens weer als collega's op De Ark in Delft.
Dat was een verrassing.
Je was sympathiek / vrolijk en serieus tegelijk.
Onze wegen scheidden weer, maar af en toe kwamen we elkaar weer tegen, ieder op weg maar onze verplichtingen.
Ik wens je families veel kracht bij het verwerken van dit grote verlies.
Annie

Heel veel sterkte aan de familie toegewenst met dit onverwachte verlies. Ik heb Heliante leren kennen, lang geleden, als collega op de Rembrandtschool. Zij had altijd veel interesse in de ander en we hadden fijne gesprekken. De laatste jaren hadden we weer regelmatig contact.
Moge alle mooie herinneringen aan Heliante het gemis verlichten.
Marike Korving-Varekamp.

Ik heb geen woorden om te beschrijven wat je voor mij hebt betekend . Je was er altijd, stuurde iedere avond een ‘welterusten appje’ of je nou ziek was of niet, je app was er, je medeleven. Jouw ‘hoe was je dag? ‘ is er niet meer, maar jou vriendschap blijft leven. Het allerbeste Jante, en waar je nu ook bent, zij die je tegenkomen op je nieuwe reis, zullen je omarmen . Hier zullen we je missen, iedere dag. Danki Jante voor zoveel genegenheid, vriendschap en liefde. Alle goeds op je nieuwe weg.
Mi ta stima bo, i mi no ta lubidá bo. Laura

Heliante, niet verwacht dat je ons zo snel zal verlaten. Ik verheugde me om jou weer te zien bij de volgende mentoroverleg waar je definitief afscheid als mentor zou nemen, maar heelas zal deze dag niet meer komen. Maar dankjewel voor je verrichtte werk aan de vele studenten. Slaap zacht en niet een ayo, maar een tot ziens. R.I.P
Beste familie, vrienden en collega's, heel veel sterkte en God geven jullie kracht om dit verlies goed te verwerken.

lieve Harsha, Heera, Harold, en al jullie geliefden, we wensen jullie heel veel sterkte en liefde bij het dragen van dit plostelinge verdriet.
Arjen en Katinka Jongepier en kinderen

Gecondoleerd met het verlies van Heliante. Ik ken haar als lieve, warme juf Heliante: een juf met veel oog voor ons als kind. Zelfs jaren later herkende ze mij en vroeg ze (met namen!) naar mijn familie. Zo knap: Ze had me al jaaaaren niet gezien, zo lief en zo betrokken!

Heliante's lichaam kon het leven niet meer aan en heeft zijn taak teruggegeven. Maar Heliante zelf LEEFT VOORT IN EEUWIGHEID. Dat geldt voor ons allemaal. Het leven op deze aarde in een lichaam is een periode van leren hoe een goed, liefdevol en kundig mens te zijn. Als haar leraar Pedagogiek op de Onderwijzersopleiding van het Radulphus College heb ik mijn best gedaan haar daarin bij te staan, op weg naar een mooi beroep. Een beroep van liefdvol opvoeden en kennis en levensinspiratie meegeven geven aan jonge mensen, aan het begin van hun levensweg. Daar is Heliante een held en een voorbeeld in geweest voor ons allemaal. Maar nog meer door de manier waarop zij is omgegaan met een steeds zwakker wordend, niet-meewerkend lichaam. Het brak haar niet, zij zette door en deed bijv volop mee met de vele reunies van haar medeklasgenoten. Daarbij is het vooral geweest dat ik de krachtige, niet opgevende, altijd opgewekte Heliante kon zien en meemaken. Maar ook tussen die momenten door bleef zij attent en hield ze persoonlijk contact op heel fijne positieve manier. HELIANTE, JE BENT WEER THUIS, HET IS GOED ZO. TOT ZIENS! Mijn diepgemeende condoleances aan de familie, nabije vrienden en klasgenoten van Klas 3B Kweekschool 1970. Jacques Veeris

Lieve Juf Heliante,
U was mijn juf in groep 6, maar eigenlijk was u er mijn hele basisschooltijd. Ook toen ik niet meer in uw klas zat, bleef u dichtbij. U hoorde gewoon bij De Ark, net als het schoolplein en de geur van natte jassen in de gang. U was streng als het moest. Soms moesten we nablijven en wel vijftig keer dezelfde zin overschrijven totdat we weg mochten. Dat voelde toen als een eeuwigheid, maar het maakte indruk. U leerde ons niet alleen rekenen of spelling, maar ook verantwoordelijkheid, respect, en hoe je elkaar behandelt. Tegelijkertijd was er altijd warmte. U had humor, u had aandacht, en u gaf me het gevoel dat ik gezien werd. Ik ben zo dankbaar dat ik u laatst nog heb mogen zien op de reünie,
en u na bijna dertig jaar nog even een knuffel kon geven. Dat moment bewaar ik in mijn hart. Dank u wel, juf. Voor alles wat u was, en voor hoe u er altijd was.