Herinneren is een vorm van ontmoeten…

September 2008, wij komen bij het zwembad van Club Paradiso in Alanya aan. Naast ons lig jij samen met je lief Angeline en je Kids. Je begon een gesprek met ons over hoe jullie in dit hotel beland zijn (gewonnen met een video naar funniest home videos) en de volgende 8 dagen hebben we heel heel heel veel gelachen.
Helaas heb ik je daarna nooit meer gezien, maar Angeline sprak ik met enige regelmaat.
Wij zullen je altijd blijven herinneren als een vriendelijke goedlachse man met heel veel humor.
Rust zacht Hans.
Heel veel kracht voor Angeline, deKids en alle naasten.

Bijna 30 jaar heb ik met je als collega mogen samenwerken als de Portiertjes van het Anneke.
Als je dan zo terug kijkt en eea de revue laat passeren, dan denk ik met plezier aan de ontelbare Happy-hours,Playback-shows en Kerstborrels waar we de grootste lol hadden en altijd bij waren.
Ook het samen delen van de gesprekken van de dag waren waardevol.
Ik heb je leren kennen en zal je herinneren als een goeie gast met het hart op de juiste plaats, waarbij je ook nog humoristisch kritisch en empatisch was.
Ik wens Angeline , Kelly, Tim en Bram alle kracht omdit onwerkelijk en oneerlijk verlies een plaats te geven.

René

Oom Hans,
Wie had dat nu verwacht dat je weg zou gaan. Overal over de wereld hoor je wel van dan is die gestorven en dan weer die, want ja, iedereen zal wel een keer gaan.,maar dan als het in je eigen familie gebeurt, dan is de verdriet zo veel pijnlijker. Helaas zagen we je niet heel vaak, vooral omdat we erg ver weg wonen. Maar wat ik me herinner is, als we dan met de fam bij elkaar kwamen,was vaak oom Hans de gene die je het meeste hoorde, door zijn humor. Je bracht gezelschap. Wou dat ik er was in je laatste dagen. Maarja. Voor tante Angeline en Kelly en Tim, wensen we jullie heel veel sterkte toe. Be strong. We love you.

Ik was een avond bij jullie om te freubelen met Angeline. Al gauw was je gezellig mee aan het kletsen. Het ging al snel over Engeland en over hoe mooi dat het daar is. Foto.s laten zien over en weer. We hebben die avond niet veel gedaan maar het was heel gezellig. Jij was zoals altijd zo opgewekt en ik ging dan ook met een fijn gevoel naar huis. Je laat een lieve vrouw en twee kinderen achter. Wat kan het leven toch oneerlijk zijn dat is niet te beschrijven.

Het is zo’n 15 jaar geleden dat ik werkte aan de receptie van het Medisch Trainingscentrum, voor insiders genoemd “de flat” . In de avond kwam er altijd een medewerker van de Beveiliging voor zijn sluitingsronde. De een maakte een praatje, de ander een grapje, maar Hans knikte alleen maar, trok zijn grijns weer in de plooi en vervolgde zijn ronde. Heb me jarenlang afgevraagd of hij überhaupt wel kon praten.
En nou en of hij dat kon. Toen ik jaren later zijn collega werd bij de Beveiliging, bleek deze knikkende man vol te zitten met grappen ,grollen (onderbroekenlol), en
nepscheten (en echte, geloof me).
Op personeelsfeestjes een gangmaker, en dat begon al in de auto.
Op het werk toegewijd, kundig, collegiaal, bijna altijd opgewekt en vrolijk.
Heb heel veel om hem en met hem gelachen!
Steevast bij binnenkomst de telefoonhoorn afpoetsen met de uitroep “ smurrie eraf” en steevast bij elk kopje koffie een brede grijns met de uitroep “ lekker bakkie”.
Zo zal ik me Hans blijven herinneren.
Deze levensgenieter had nog heel veel mooie jaren met zijn gezin het leven moeten vieren, maar het leven is niet eerlijk.
Monique, St. Anna Ziekenhuis