Lieve Hans

Ik leerde je kennen eind jaren 70.
Ik werd onderdeel van een nieuw gezin.
En jij was ineens een van m’n grote broers.
Ook al was het leeftijd verschil maar een 4 tal jaren, wat keek ik tegen je op.
Je reed brommer(later motor) en zat op de HTS.
Iets waar ik alleen maar van kon dromen.( en dat deed ik dus ook )
Naar school gaan en studeren stond bij mij onderaan m’n prioriteitenlijst.
Ook toen had je al het beste met me voor en had je zakelijk inzicht.(ik mocht namelijk betaalde klusjes voor je doen)

Later zijn we elkaar wat minder gaan zien maar je hebt altijd een speciale plek in mijn leven ingenomen( zonder dat je het wist )
Mede door jou ben ik geworden wie ik nu ben.
En daar ben ik trots op en je dankbaar voor.
Je hebt herhaaldelijk tegen mij gezegd naar school gaan en een diploma halen zijn belangrijk voor later.

Vroeger zei je altijd kinderen zijn worsten.
Al wist je toen nog niet dat je een prachtige Claudia en Mark zou krijgen.
Je stond altijd midden in het leven.
Haalde eruit wat mogelijk was.
Het beste was niet goed genoeg.
Dat gold zeker voor Eline, Claudia en Mark.
Je deed alles voor hen.
Wat was je trots op hen en wat zijn zij trots op jou.
Een markante vent en een unieke vader.

Ik herinner me nog heel goed de laatste woorden die je tegen mij zij.
Wees zuinig op je meiden dat is een kostbaar bezit waar je trots op kan zijn.

Veel te vroeg kwam er abrupt een einde aan je leven.
Een enorme leegte laat je achter.
Ik kijk terug op een fijne grote broer.
Ik mis je intens.
En het gemis zal nog lang voelbaar blijven.
Dank dat ik in je leven mocht zijn.

We hebben afgelopen vrijdag op een prachtige passende wijze afscheid genomen van Hans.
Een mooie afscheidsdienst waarin we hebben gehuild, omdat we afscheid moesten nemen van een mooi uniek mens, maar ook gelachen om sommige foto's en verhalen waar Hans met een grap en een grijns op zijn gezicht beschreven werd.
Jeetje Hans wat gaan een hoop mensen jou vreselijk missen.
Voor onze mannen was je een goede waardevolle vriend. Je deelde met hen je liefde voor het motorrijden en de schietsport . Dat zal voor hen nooit meer helemaal hetzelfde zijn.
Hans, bedankt dat zij jouw vriend hebben mogen zijn.
Wij zijn blij dat we je ook hebben mogen kennen.
Rust zacht.
Thea van Arkel en Jolanda Dousis

Hans, de titel zegt eigenlijk alles.....jij bent zo iemand. Ik kende je al jaren vanuit de springerij waar ik je met name op Teuge en Hoogeveen veelvuldig zag. Een blauwe maandag ben ik reserve geweest van het Teugse CReW team en in die periode heb jij vele fantastische platen gemaakt van de trainingssprongen die we maakten. Je was een prachtige vent om erbij te hebben: vrolijk, slim en betrouwbaar. Je humor en je aanstekelijke lach deden me altijd goed en maakten de sfeer! Succesvol als je was bleef je altijd dezelfde Hans. Hoewel ik je al een aantal jaren niet meer had gesproken ontlokte het horen van jouw naam altijd weer een glimlach bij me.... omdat jij iemand bent die je nooit vergeet! Tot de dag dat ik in het verre Mali het bericht las dat het verschrikkelijk mis was gegaan...... Hans, bedankt voor de fun, de levenslessen en de prachtige foto's! Rust zacht Hans! Blue skies Oortje

Kennismaken!
Wij zijn in de Emmastraat komen wonen in 2005 en kenden elkaar van de keren dat wij hier op het stuk grond aan het tuinieren waren en elkaar daardoor weleens zagen. Toen de heipalen de grond ingingen stond Hans op het pad van jullie verhuurhuis met zijn duim in de lucht, daar waren we blij mee! We verkochten ons huis op Tolland snel en ons in aanbouw zijnde huis hier was nog niet af…gelukkig stond jullie verhuurhuis leeg en konden we daar in voor zo’n kleine 5 maanden. Heerlijk!! Onze inboedel konden we beneden opslaan, boven was alles gemeubileerd en we genoten ervan dat we zo dicht bij ons nieuwe huis zaten. We konden daar ’s avonds klussen terwijl onze kinderen op bed lagen!! Als we het nu over jullie verhuurhuis hebben praten we over : “het huis van Hans!” alsof het alleen van hem was….

Burengeluid!
Het geluid van de klossende klompen van Hans als hij ging klussen aan zijn motoren in de ruimte van het verhuurhuis. Even gedag zeggen: “hé buurman… hé hoe is het, alles goed?? Even een praatje over de heg of er tussendoor kijken.
De bovenverdieping laten zien aan eventueel nieuwe huurders…..wie zullen we nu als buren krijgen? Het geluid van zijn motor of de Range Rover, zo gewoon, maar o zo vetrouwd!! De bus met Helmak zonnepanelen…fijn als we die (vaak) zagen rijden, dat betekende dat Hans een klus(sen) had… We missen het nu al!!
Ook op ons huis heeft Hans zonnepanelen gelegd (april 2013), Hans was in zijn element als hij daarmee bezig was en vertelde vol vuur over allerlei details!

Vol van!
*Alles waar benzine in kon….daar vertelde hij met passie over! De Carver 1, waar Hartger in mee mocht rijden.
* Zijn Ferrari met dat speciale ronkende geluid! Wij vertelden weleens dat we een buurman hebben met een Ferrari, zelfs wij waren er stiekem trots op!!
*Zijn motoren en de ritten in het buitenland! Zelfs op familievakantie ging er een motor mee!
*Het vliegen wat hij deed toen wij hier net woonden! “als ik boven Haaften vlieg dan herken je me als ik een cirkel vlieg met mijn vliegtuig….”en inderdaad dat hebben we weleens gezien!

Behulpzaam!
Een paar jaar geleden kwamen we ’s avonds terug van onze zomervakantie en een van de eerste dingen die er gedaan worden als wij terug zijn is de wasmachine aanzetten. Maar dat lukte niet omdat de kraan van de watertoevoer kapot was. Toevallig kwam Hans kwam bij ons de hof op om te informeren hoe we het gehad hadden op vakantie en hoorde mijn (Roellinda) gemopper. “Wacht even” zei hij een liep naar jullie verhuurhuis. Hij schroefde daar de kraan van de muur en hup bij ons erop…”zo nu kun je wassen” zei hij!! Geweldig wat was ik blij!! We hebben dit nog vaak verteld aan anderen, omdat we dat zo bijzonder vonden!

We herinneren Hans als een vriendelijke, gunnende en zeer behulpzame buurman en zullen hem erg gaan missen!! Weet dat jullie altijd een beroep op ons kunnen doen!!

Liefs Roellinda, Hartger, Gijsbert en Dorienke Wiggelinkhuijsen.

O boy, waar zal ik eens beginnen. Bij het begin dan maar.
Hans werd eind jaren tachtig mijn directe baas als afdelingsmanager bij een kassaleverancier. Van collega’s werden we vrienden, lachbuddies met hetzelfde gevoel voor humor. En na verloop van tijd sloeg er wel eens een vonkje over en dat werden en steeds meer.
Tot hij een keer vroeg of ik mee wilde naar Hoogeveen op zondag, om een dagje parachutespringen mee te beleven. Moest ik wel al voor half 8 klaar staan om opgehaald te worden. Hij heeft zich pas jaren later gerealiseerd wat een enorm offer dat voor mij was om op een zondag zo vroeg op te staan! Afijn, het werd een bijzonder gezellige dag, samen met de springmaten van Hoogeveen, en toen was er geen houden meer aan.
Relaties op het werk waren uit den boze en zeker tussen directe collega’s. Lekker stiekem en spannend dus om elkaar op maandagochtend droogkloterig te begroeten, terwijl je net uit hetzelfde bed kwam rollen.

Vanaf daar hebben we 28 jaar samen opgetrokken, met ups en downs, maar vooral veel ups. Over heel veel oneens, maar altijd elkaar vinden in de rode draad in het leven, waar het nu werkelijk om gaat, wat echt belangrijk is. Heel veel vrienden gemaakt, krankzinnige avonturen beleefd op zakelijk en persoonlijk vlak en twee fantastische kinderen op de wereld gezet. Altijd geroepen “never nooit kinderen”, maar zelden een trotsere papa gezien.
Dat gold hetzelfde voor trouwen, wat we na 15 jaar toch gedaan hebben.
Omdat de mevrouw van ABN Private Banking beredeneerd had dat dat het meest eenvoudige was om een aantal zaken vast te leggen. OK goed, zeiden wij, waarmee we het arme mens de stuipen op het hoogzwangere lijf hebben gejaagd, omdat ze serieus dacht dat wij gingen trouwen omdat zij dat zei.

En wat vonden mijn ouders en vrienden Hans in het begin een rare snuiter. Het heeft even geduurd voordat ze doorhadden hoe hij in elkaar zat en hoe onze relatie werkte. Ook buitenstaanders snapten niet altijd hoe onze relatie in elkaar zat. We deden veel samen, maar ook veel onze eigen dingen met onze eigen vrienden. Dat is een kwestie van elkaar gunnen. Waar Hans zijn jacht, parachute-, motor- en schietsport activiteiten had, ging ik lekker uit m’n dak met mijn dansvriendjes bij Armin, naar het theater met ‘schone zussen’, bijbeppen met vriendinnen onder het genot van bijvoorbeeld een wandeling, saunabezoek of high tea. Het leuke is dat heel veel ‘eigen’ vrienden in de loop der jaren gezamenlijke vrienden zijn geworden. Extra waardevol op dit moment.

 
“Zeg konijntje, heb ik vandaag al gezegd hoe leuk je bent?”.
Hans heeft altijd volgehouden om elke dag te vertellen hoe leuk en lief hij mij vond. Soms serieus, soms met een grapje, maar elke dag. Dat is maar één van de dingen die ik gruwelijk ga missen. Deze week heb ik al honderd keer gedacht ‘o, even aan Hans vragen’ en dat gaat niet meer. Geen handige bromsnor meer in huis die overal raad op weet, al het technische geneuzel regelt in en om het huis, weet waar alles ligt en hoe alles werkt.

We gaan proberen het maar dag voor dag te bekijken en het te rooien met z’n drietjes. Met hulp van familie, vrienden en kennissen. Ondanks het verdriet voel ik me bevoorrecht, omdat ik zoveel lieve mensen om me heen heb, mede dankzij Hans. Met als belangrijkste natuurlijk Claudia en Mark, mijn twee kanjers.

Mijn onnavolgbare maatje, allerliefste lief, stoere en unieke papa, onze rots in de branding. Ik kan geen woorden vinden om de diepte en omvang van mijn verdriet te beschrijven. Ik heb me voorgenomen om niet te blijven hangen daarin, maar Hans in ere te houden door ‘team Schenk’ liefdevol en succesvol voort te zetten. Maar daar kan ik af en toe wel een letterlijke of figuurlijke helpende hand bij gebruiken en ik weet dat ik daarbij op jullie allemaal kan rekenen.

Als afsluitend liedje heb ik gekozen voor Herman van Veen (Liefde van later). Vond Hans echt een vreselijke kwezel, maar hij was het dan weer wel met me eens dat het een hele mooie tekst is. Ik kan het zelf niet beter onder woorden brengen.