Hans, na 65 jaar mijn beste vriend en als een broer voor mij, al besefte ik dat de laatste jaren pas goed.
Wat had ik de afgelopen weken je nog graag een keer willen bezoeken Hans! Nog één keer bijpraten, één keer mijn grote waardering voor onze vriendschap van 65 jaar uitspreken, want dat doen wij Noorderlingen eigenlijk nooit gewoon zomaar.
Het mocht niet zo zijn. 14 februari bleek de laatste keer te zijn dat Margriet en ik bij Hans en Dini gingen koffiedrinken. Wij zouden twee maanden naar Mexico gaan. Door Corona werd dat maar een maand, maar toen wilde Hans begrijpelijk niet meer naar buiten en geen bezoek ontvangen. De laatste vier weken tijdens het ziekbed was er ook nauwelijks nog contact mogelijk helaas, helaas. Ik vind het verschrikkelijk spijtig.
65 Jaar geleden kwam Bram bij mij in de derde klas op de lagere school in Drachten, Hans zat een klas hoger, Anneke een klas lager. Een jaar later kwam de familie Oele tegenover ons wonen in de Gauke Boelensstraat. Bram en ik trokken al spoedig dagelijks met elkaar op. Hans en Anneke waren er na schooltijd ook vaak bij. Aangezien zij wel een garagebox aan huis hadden en geen auto werd er een tafeltennistafel gebouwd en dagelijks werd er getafeltennist, van ons tiende tot zeventiende. Ik kwam daar bijna dagelijks en altijd had Bram of Hans wel zin in een potje. Ook hele schaaktoernooien werden er in de vakanties gespeeld. Iedereen was altijd van harte welkom bij mevrouw Betsy Oele.
Ik herinner me dat Hans een zeer defensieve speler was, geen onverwachte smashes bijvoorbeeld, geen wilde avonturen en klappen, maar ontzettend vast, degelijk, tactisch sterk. Dat bracht hem ver,tot in de finale van het jaarlijkse kampioenschap van het Drachtster Lyceum.
Dat heb je als kind niet door maar dit zijn gewoon karakter eigenschappen die je bij Hans, in alles wat hij zijn hele leven deed, terugziet. Rustig, degelijk, behoedzaam, tactvol en ook heel consciëntieus en integer. Toen Hans bijvoorbeeld een nieuwe auto kocht hoefde hij geen nieuwigheid zoals airco. Wat wij ook zeiden over comfort en fitheid was niet aan hem besteed. de raampjes konden immers wel open! Omdat dat toen al zowat standaard in elke auto zat, heeft hij nog reuze zijn best moeten doen om een Toyota zonder airco te vinden. Deze eigenschappen maakten dat Hans een prima belastinginspecteur was, en altijd penningmeester moest worden in de besturen waar hij in zat, zoals het Stripmuseum en Pictura en de beleggingsclub.
De Oeles kochten in die tijd een zeilboot, een kajuitboot, de Karin. Er werd elk weekend en elke zomervakantie gezeild. Op zondag vanuit Drachten een rondje via Grouw naar Eernewoude of andersom. Elk jaar naar de Sneekweek, toen kon je nog kamperen op het Starteiland. Ik mocht vaak mee en heb zo ook zeilen van Henk Oele geleerd. Toen we studeerden zeilden we met Willem Lok en onze nieuwe vriend Jan Stroomberg met de Karin heel Friesland door. Reuze gezellige tussenstops in Grouw, Heeg, Woudsend, met het goede kroegleven daar. De laatste jaren gingen Hans en ik elk jaar een keer naar het skûtsjesilen in Lemmer, alles prachtige nostalgie, daar waren we wel goed in. Dan besef je pas achteraf dat we een heel gelukkige jeugd in Drachten hebben gehad.
Vorig jaar hebben Hans, Jan en ik het bekende rondje gevaren met een sloep, veel herinneringen kwamen weer naar boven. En we waren van plan dit elke zomer te doen, deze komende zomer vanuit Heeg een rondje varen via Woudsend en Sloten.
In de periode Veenwouden zagen we elkaar minder vaak. Hans werkte in Leeuwarden bij de Belasting dienst Ondernemingen, was getrouwd met Karin, Nynke groeide daar op. Ik trouwde later ook, kreeg kinderen, werkte in Leek, zat in de Stad in de gemeenteraad voor de enige goede partij, in die tijd althans zeker. Dus dan heb je het allebei druk met je eigen leven. Toen Hans en Karin in Haren gingen wonen werd het contact weer regelmatiger. Samen met Jan naar de Wolthoorn, eten in de stad. We maakten ook regelmatig met zijn drieën een stedentrip, een aantal keren naar Berlijn, ook naar Brussel en München. Hans nam zelf niet vaak het initiatief, maar als een van ons hem uitnodigde deed hij altijd graag mee. Hij moest door Jan en mij geprest worden om zijn 60 of 65 jarige verjaardag wat grootser te vieren en dan nog kon het gemakkelijk thuis in de huiskamer.
Vijftien jaar geleden hebben we samen golf leren spelen en zijn we lid geworden in Roden. De laatste tien jaar gingen we twee keer per week, in weer en wind, in de winter soms in de sneeuw zelfs. Achteraf heel stoer, ik ben er nog verbaasd over. Je moet weten dat Hans sinds zijn twintigste niet meer aan sport had gedaan. De groep golfers werd langzaam uitgebreid met andere bekenden. De laatste twee jaar kon Hans conditioneel helaas niet meer meedoen. Sindsdien kwamen we elke twee weken wel bij elkaar om een kop koffie te drinken, regelmatig ook met zijn drieën met Jan erbij. Ik kon met Hans over alles praten, vaak kleine dingen die me bezighielden,
