Hé lieve gappie,
In 1988 leerde wij elkaar kennen tijdens een vakantieweek in de Hartenark en vanaf dat moment zijn we vrienden, maatjes, kamerraden, soulmates en gabbers voor het leven geworden.
Wat hebben we een hoop gelachen, veel mooie herinneringen gemaakt en wat zijn er toch veel anekdotes die we met iedereen deelde. We hebben ook samen een hoop gehuild in die 32 jaar…huilen van verdriet, angst, blijdschap en lol.
Onze herinneringen en anekdotes blijf ik vertellen en leven voort, van het marmeren tafelblad in Portugal, het starten van de brommer tot en met het vallen uit je bed en alle andere mooie, leuke en grappige verhalen…jij zou nooit worden vergeten.
Soms belde je ook al was je heel moe en dan klonk er ineens een snurkend geluid door de telefoon.
Standaard zei ik dan altijd…’Hé wakker blijven anders ga ik zingen’ en dan klonk het aan de andere kant van de lijn altijd…’eh wat, ik lag niet te slapen’ gevolgd door een lachje.
Gappie, wat ga ik je missen…al onze telefoontjes, soms om elkaar maar even te horen en soms lange serieuze gesprekken of gewoon wat gek en onzinnig geouwehoer.
Je hebt vaak gevochten en overwonnen, nu helaas verloren…maar het is ook goed zo gappie.
Je mag trots zijn op jezelf en wat jij voor iedereen hebt betekend.
Zo blij nog met ons laatste telefoontje en de laatste woorden die we tegen elkaar zeiden:
“Ik hou van je en je zit voor altijd in mijn hart….en zo is het!”
Rust zacht gappie!
Arno
