Manman wat een boudel. Mijn eerste ontmoeting met jouw was in kamer 224 in het gemeentehuis van Delfzijl. Ik dacht ‘ wie is die gast?!’ Je kwam letterlijk binnenvallen, ging zitten viel naar achteren in je stoel en zei; ‘oh mijn God’ en daarna stelde je je voor. Dat oh mijn God kwam nog vaak voorbij. Je was al snel een leuke collega en we hadden een leuke klik. We hadden dezelfde humor en waren beide druk. Wij tegelijkertijd in één ruimte vonden mensen vaak wat te druk. Je hebt mij veel geleerd op inhoud, op netwerken en nam mij naar veel bijeenkomsten mee. Ook kwam ik zo met je collega’s van Rizoem en jullie netwerk in aanraking. Dat heeft mij veel gebracht en daar ben ik je dankbaar voor. Na mijn tijd bij Delfzijl hielden we contact en spraken we regelmatig af. Als er wat was van Rizoem was ik er. Te vaak waren de feestjes te leuk en te vaak gaf ik thuis een iets vroegere tijd aan van thuiskomst. Als wij belden begin het steevast met Postbumus!!!, Roemers!!!! En dan kwamen we er dan wel achter of er iemand meeluisterde. Altijd lachen die momenten. Mede dankzij jou heb ik mij ontwikkeld op vele fronten en heb ik zo ook kennis gemaakt met je mooie gezin. Vanaf de dag dat je ziek was ben ik regelmatig langs gekomen. Zo doen vrienden dat, en altijd op de hoogte gehouden door je familie en partners van Rizoem. Ik weet dat ik je vreselijk ga missen, maar weet dat ik daar niet alleen in sta.
Pascal
