De ziekte leek te winnen
De sterkste in de strijd
Maar winnen is zo relatief
Het geldt hoogstens voor de tijd
Winnen zit in zoveel meer
In kracht, in moed, in wil
Van zoveel positiviteit
Wordt elke ziekte stil
Nu de strijd verloren lijkt
Kan ik alleen maar zeggen
Dat jij voor mij de winnaar bent
Jij wist grenzen te verleggen
Lieve, gekke, maffe Glad, in 89 kwam je met Suus naar buiten bij jullie werk. Dat was de eerste keer dat ik je zag. Ik zie ons nog staan alsof het de dag van gisteren was. Het was lekker weer, we liepen met elkaar op. Het gevoel tussen ons zat gelijk goed. Je was zo'n heerlijk positief wijf. Helemaal jezelf. Veel grappen en grollen, rake opmerkingen over en weer, veel lol. En daar doorheen sijpelde genegenheid. Door de jaren heen zagen we elkaar zo nu en dan, bij Suus en San (en de glippers) of als ik als groupie kwam kijken bij optredens. Of ik kwam ff gedag zeggen bij de Lijstenmakerij. Een van de laatste keren dat ik je zag vond je dat ik geen beugel moest nemen, dan ben jij Margo niet meer, zei je. En ik denk daar nog regelmatig aan, als ik mijn rechte tanden zie en vraag me nog steeds af of je gelijk hebt. Een paar maanden terug twijfelde ik om bij je langs te gaan want ik had weinig tijd… had ik het maar gedaan. Want zo zie je maar, het leven is zo vergankelijk. Lieve Glad, ik zag je niet vaak maar het idee dat je er niet meer bent, maakt de wereld echt minder leuk. Je was een topper!!!
Margret en Bren (en geliefde), van harte gecondoleerd met het enorme verlies van Gladys! Ik wens jullie heel veel sterkte en ik stuur jullie heel veel kracht. Zoiets verzin je gewoon niet. Eerst Stef verliezen en nu Gladys.
Heel veel liefs, Margo