Vroeger thuis op Olen was het altijd een drukte van jewelste met de schoolvrienden en vriendinnetjes en later in de puberteit kwamen er nog steeds veel vrienden en vriendinnen over de vloer bij ons thuis.
Iedereen was welkom bij ons pap en mam ook al moest er ook vaak hard gewerkt worden. Dit was bij jouw thuis precies hetzelfde, iedereen was welkom en dat extra bord op tafel was er zo bijgezet. "Wat makt dat uit" hoor ik je zeggen, een echt mensenmens die graag voor iedereen zorgde.
Zorgen en zorgen maken dat zat in je van jongs af aan. Vooral voor je eigen gezin was jij de rots in de branding. Niets was jou teveel als het om hen ging. Langzaam vlogen de kinderen uit en kwamen er kleinkinderen, jouw lust en je leven. Een super trotse oma.
Altijd gezellig en altijd een hoop te vertellen maar vooral ook duidelijk. Jij zei gewoon waar het op stond, eerlijk en oprecht. Wij "Heuveltjes" zijn niet zo'n praters maar bij jou lag het hart op de tong. Maar altijd geïnteresseerd en bezorgd om hoe het met mij ging, zeker in de tijd dat ik ziek was. Ik wist dat je dat verschrikkelijk vond ook al durfde je dat niet te zeggen. Gelukkig gaat het goed met mij tot het moment dat je ons vertelde dat jij ziek was. Ik ben me helemaal kapot geschrokken toen en hoopte dat het ook met jou goed zou komen. Er volgde een jaar van leven tussen hoop en vrees waarin jij altijd sterk bent gebleven. Maar deze strijd kon je niet winnen en dat maakte mij erg verdrietig. Je hebt alles zelf willen regelen en van iedereen persoonlijk afscheid genomen die voor jou het belangrijkste waren ook al was dat in deze corona tijd extra moeilijk om ook daar keuzes te moeten maken. We hebben afgelopen donderdag elkaar voor het laatst gezien ,gesproken en afscheid genomen. "Zorg goed voor elkaar " zei je nog. Je was helemaal op en had alles gegeven wat je kon, "laat nu maar los en geniet nog van je gezin" zei ik tegen je. De laatste dagen heb je dat ook gedaan en ik ben ontzettend trots op jou.
Rust zacht lieve zus en tot later eens.
Peter.
