Ik herinner mij Gina als een lief zacht meisje.
Ze was klein en sympathiek. Ze had altijd heel veel vriendinnen om haar heen, eigenlijk was ze nooit alleen. Gina leek in eerste instantie onzeker maar al gauw kwam ik erachter dat ze heel goed wist wat ze wèl en wat ze níet wilde. Ze had een sterke persoonlijkheid. Eigenlijk was ze kwetsbaar en sterk tegelijk.
Ze had een lieve uitstraling. Haar mooie donkere haren zaten meestal los maar vaak ook in een wilde uitgezakte knot op het hoofd en ik vond haar dat erg mooi staan. Ik herinner me een keer dat ze een diadeem droeg met kattenoortjes erop, dat stond haar echt geweldig. En ze straalde toen ik haar daar een compliment over gaf.
In het begin van het eerste schooljaar, tijdens de Periode poëzie, toen alle leerlingen elke dag een gedicht gingen voordragen voor de klas, wist ze haar verlegenheid te overwinnen. Het lukte haar om samen met Jente een gedicht te presenteren. Ik was heel trots op haar, want ze had het aangedurfd om haar stem te laten horen.
Tekenlessen. Ze voelde zich thuis in het tekenlokaal, met een halve klas is het daar een stuk rustiger. Ze zit fijn tussen haar vriendinnen, ze kwebbelen de hele tijd en zitten maar te giechelen. Het is gezellig, Gina houdt van lachen en heeft veel gevoel voor humor, ze maakt graag grapjes. Ondertussen maakte ze hele mooie zachte tekeningen. Zacht uitgewerkte, dromerige beelden van meisjes met grote ogen. Manga-achtige meisjes, in Japanse strip-tekenstijl, soms met glanzende tranen in de grote ogen. Haar vriendinnen vinden deze tekeningen heel mooi, ze bewonderen dat aan haar.
Op de sportdag in het Olympisch Stadion zie ik plotseling een totaal andere kwaliteit van Gina. Snelheid!
Ze kan rennen als een hinde. Nu blijkt dat kleine meisje met die kleine voetjes onvoorstelbaar hard te kunnen rennen. Bij de estafette stuift ze letterlijk iedereen voorbij. Ze lijkt te vliegen over de baan! Ik stond werkelijk met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel te kijken omdat ze liet zien hoe veel kracht ze wel niet had. Ze was echt heel sterk.
Werkweek tweede klas. Ardennen met haar moeder Christa.
We gingen abseilen en bergbeklimmen.
Sterk als ze was klauterde ze razendsnel tegen de berg op. Als een steenbokje ging ze, zonder op of om te kijken, omhoog. Plots was ze wel héél erg hoog geklommen. Toen klonk er een klein stemmetje: ‘mama, ik ben bang’.
Heel voorzichtig en geschrokken kwam ze weer naar beneden.
Die tegenstelling tussen kracht en kwetsbaarheid zal me het meeste van Gina bij blijven.
