We vroegen ons nooit af waarom Gé op zaterdagavond de kaarten al aan het schudden was, voordat we binnenkwamen.
De Herengracht was steevast de pleisterplaats voordat er op stap werd gegaan. Ronald, Menno, Dennis en Ivar kwamen met grote regelmaat Marc ophalen om een biertje -of twee- in de stad te gaan drinken. 21:00 Was meestal de planning, maar door de trukendoos van Casino Nieuwenhuizen, kwam het maar zelden voor dat we vóór middernacht met kater naar Dorus liepen. En kater van de portemonnees die weer waren leeggetrokken.
'Effies hartenjagen, jongens', was de welkomsttekst, gevold door een 'hi Gé' in koor. Hil was zowel kok, gastvrouw als bartante en verzorgde ons altijd. Wij maakten de plannen voor de avond en zaagden Menno door over de steeds toenemende stroom vriendinnen. Ondertussen lagen de kaarten al bijna weer op volgorde door toedoen van Gerrit de brandweerman. Vroeg of laat zaten we toch weer aan tafel. Gé schreef. Dat wil zeggen, hij zette de bekende streepjes. Daarvoor moest er eerst worden gespeeld. De truc zat hem dus in het delen van de kaarten. Iedereen kreeg wat hij verdiende, zeg maar. Daarnaast was er lang onnavolgbare gebarentaal. Twee vingers aan de kin, was 'harten doortrekken, Marc'. Een extra krul zetten in zijn krullenbol, gaf aan 'ik heb de schoppenvrouw'. Verder was een schrapende en langdurige hoest de metafoor voor 'Marc, jij moet het doen, want ik heb helemaal niets. Het is belangrijk te vermelden dat deze codes pas na ongeveer vier jaar werden gekraakt. Sommige hebben we nooit kunnen ontcijferen. In de jaren ervoor werd er grof ingezet, vol ongeloof afscheid genomen van kwartjes, guldens en ook briefjes.
Natuurlijk hadden we een vermoeden, maar we gunden het Gé.
Het was altijd gezellig daar. Ook wanneer we om 06:00 Marc naar zijn bed droegen en weer een mooi souvenir in de achtertuin plantten.
Dank Gé en HIl, voor alle herinneringen en het tweede thuis.