Vandaag was ik bij je buurvrouw om iets af te geven. Ik zag mensen aan het klussen in je huisje. Dat heeft best lang geduurd voordat nieuwe bewoners "jouw" huisje nieuw leven in gaan blazen.
Het leven gaat door, ook na jouw dood is alles doorgegaan. Het enige wat gebleven is, is Corona. Die waait nog steeds rond onder ons. Een half jaar geleden verliet je onze wereld. Inmiddels heb je gezelschap gekregen van je moeder. Wie had dat kunnen bedenken dat zij zo kort na jou zou overlijden. Wat een klap voor je zussen en hun gezin, zoveel verlies in zo'n korte tijd......
Ik moet nog regelmatig aan je denken, neem dan weer eens een kijkje op je Facebook pagina. Blij verrast met een mooie foto vandaag van prachtige paarse paddestoelen. Helemaal jouw kleur 💜
Hier is het al even stil zie ik, het leven gaat door.... Maar toch, je bent niet vergeten Gerrit 💚

Niet wetende wat ik eigenlijk zeggen wil begin ik aan dit tekstje.
Zowel gericht aan jou, Gerrit , terwijl je er niet meer bent,
maar ook( misschien vooral) aan de naasten die je achterlaat.
Ik ken Gerrit al lang maar vrij oppervlakkig,
Maar door de jaren heen wist ik wel wat voor jongen je was.
Dan denk ik Serieus maar met humor, met Echte Aandacht voor zijn medemens.
Altijd een soort van rust om je heen,
niet terugschrikkend voor de moeilijkheden van de ander, warmbloedig, zachtaardig.
Het nieuws van Gerrits overlijden was een hele slechte en ook ongelooflijke verrassing.
Vrij recent, nu zo'n week of zes geleden denk ik, stond je opeens bij mij aan de deur.
met weinig tijd, maar even controleren "of je nog hier woont" zodat we in de nabije toekomst eens bij zouden praten.
die tijd is je niet gegund geweest.

De hoeveelheid reacties die ik zojuist gelezen heb, van veel mensen, uit veel verschillende plaatsen zijn het bewijs dat je met al je bescheidenheid een hoop
betekend ( hebt) voor veel mensen op deze aardkloot.
je hebt veel liefde de wereld ingestuurd,
en dat houd bij je overlijden niet op.
Ik hoop en ik denk dat dit voor je meest naaste naasten troost geeft
En trots geeft dat ze zo'n mooi lief mens te herinneren hebben.
Ik wens iedereen die Gerrit mist kracht en liefde,
en
laten we hem met een glimlach herdenken

Remko tetman tuinstra

Wat een gemis. Je was nog maar net ons team komen versterken in de kringloop maar in die korte tijd heb je een grote indruk achtergelaten. Je eerlijkheid je lach je expertises en je bemoeienissen zullen gemist worden. Mensen zoals jij komen in de hemel. Hopelijk tot ziens!!! Team de Kei !

Wat schrikken wij hier ontzettend van.vreselijk. gecondoleerd en heel veel sterkte gewenst.geer en greetje

Het is zo mooi om alle reacties hier te lezen. Ik krijg zo een heel goed beeld van wie Gerrit voor jullie was en jullie voor hem. Zo heel persoonlijk, herkenbaar, nieuw, verrassend, ontroerend. Mooie anekdotes, leuke foto’s. De gedichten en muziek passen ook heel goed bij Gerrit van de laatste jaren en zijn heel ontroerend en troostend. Dank jullie wel!

Beste familie van Gerrit.
Het is nu 3 weken geleden dat ik met Gerrit nog op het Flintplein in Amersfoort had afgesproken. Als begeleidster van Kwintes kwamen wij in deze corona crisis zo min mogelijk bij de mensen thuis. Daarom in de stad afgesproken en ik had de koffie met wat lekkers mee. Gerrit was vrolijk. Hij had de muziekbox aan zijn stuur hangen en bediende het vanaf zijn telefoon. Zodat ik verassend om mij heen keek waar die muziek vandaan kwam. We praten hoe het gegaan was de afgelopen weken. Ziek zijn en weer herstellende zijn. Werkgever om weer te willen reïntegreren. Voedselbank gebeld om tijdelijk weer wat te komen halen in de week. En plannen om zijn huis beter op te ruimen en anderen te helpen.
Weer te komen schaken met een pas nieuw schaakmaatje die ik aan hem gekoppeld had en wat leuk klikte. Na de 'Corona weer oppakken.
Voor mij leken dit weer positieve gedachtes en goede initiatieven. Maar toch ook op mijn hoede of dit 'sociaal gewenste uitspraken waren of ook werkelijke wensen en initiatieven. Maar Gerrit was zo ontspannen en in goede stemming dat ik hem aanmoedigde en complimenteerde.
Nog een opmerking gemaakt over zijn nieuwe verworven pet die helemaal gratis was bij de kledingbank waar we waren geweest. Hij zou er bijna nog mee gaan slapen! Hij was er helemaal groots mee. Al werd die wel wat warm met het zonnetje.
Zo dit in gedachte weer voor mij te zien kon ik het ook niet geloven dat Gerrit een paar dagen daarna overleden was. Op onze bel afspraak de maandag er op nam hij niet op. Nog eens weer geprobeerd en sms gestuurd. Niet wetende dat Gerrit niet meer op aarde was. Gerrit is zijn leven ontglipt. Is ons allemaal ontglipt.
Maar misschien ook wel zoals jullie als familie aan geeft afscheid aan het nemen!
Ik weet het niet. Wel had ik hem nog zo veel gewenst. Maar omdat ik Gerrit nog niet zo lang kent kunnen jullie beter aanvoelen dat Gerrit nu niet meer hoeft te strijden en te lijden. Maar toch......Hij is er niet meer met zijn eigen(wijs)heid! Nog steeds onwerkelijk.
Op deze wijze zal ik hem blijven herinneren en missen. En dan ook vooral: Gerrit met zijn pet.
Ik wens jullie als familie de waardevolle herinneringen als troost in moeilijke momenten.

God vond het ook genoeg zo. Het erge vind ik dat je helemaal in je eentje bent gegaan. Ondanks zoveel mensen, ook dichtbij, die heel graag iets voor jou hadden willen betekenen. Je wilde, of kon het echt niet. We konden niet naast je staan, we konden geen afscheid van je nemen. Daar moet ik nu heel vaak aan denken. We denken, hopen dat je op het einde niet erg hebt geleden, maar langzaam bent weggegleden. Je verlangde naar de hemel, je ging naar het Licht toe. Daar stond de Vader en Jezus met Zijn engelen met open armen op je te wachten. Ze waren heel blij jou daar te mogen ontvangen. Nu ben je eindelijk Thuis. Ik weet zeker dat je nu ontzettend blij bent. Je viert feest, danst, en lacht uitbundig. Volgens mij zeg je nu tegen ons: ‘Maak je maar niet druk om mij, op aarde was het allemaal niet veel meer, maar hier is het geweldig. Het lijkt erop dat ik verloren heb, maar ik heb gewonnen! Ik ben niet dood, ik ben levend! Ik geniet! Wij zijn blij samen met jou.

Maar wij gaan jou ook heel erg missen. En ik weet dat heel erg veel mensen dat gaan doen. We hebben verdriet om jouw leven, jouw lijden. Ik hoor en lees nu zoveel mooie, verrassende dingen over jou van mensen die jou gekend hebben. En je kende een hoop mensen! Ik vraag me voortdurend af wie jij had kunnen zijn, had kunnen worden zonder belemmeringen. Je was ontzettend aardig, gevoelig, slim, creatief. Heel veel goede eigenschappen, talenten en gaven, teveel om op te noemen. Wat ik een heel fijne gedachte vind, is dat ik jou regelmatig terugzie in mijn kinderen, jouw neefjes. Martin en Matthijs spelen eindeloos met knuffels, net zoals wij dat vroeger ook deden. Alle knuffels krijgen een naam, soms heel gekke namen, eigenschappen, stemmetjes, een hele wereld op zich. Zoals wij dat opnamen, jij nog het meest, op cassettebandjes, zo maken de jongens nu filmpjes. En zetten dat op YouTube, dat kon vroeger niet. En ze experimenteren met van alles, zoeken de grens op, zien overal de lol van in, kunnen heel stoer zijn, maar hebben een heel klein hartje, zijn heel sociaal en willen graag aardig zijn voor andere kinderen bij hen op school. Ze zijn ook erg bezig met muziek en muziekinstrumenten, zijn sportief. De eindeloze fantasie die ze hebben, ook het gevoelige en het zorgzame van jou zie ik in hen terug. Dat doet mij echt goed, het klinkt cliché, maar zo geef je toch nog iets van jezelf aan ons door.

Ik zou nog veel meer willen zeggen, maar dat zou teveel worden. Ik heb veel vragen en ik voel een leegte, een gat en heb veel verdriet. En tegelijk ervaar ik ook vrede en rust. Ik weet dat jij nu in goede handen bent, volledig verlost en bevrijd bent en jij het nu echt goed hebt. God weet wat Hij doet. Hij heeft het goede, het aller-, allerbeste met ons voor. Hij laat zich nu ook aan ons kennen, ik ervaar ook dat Hij kracht en rust geeft. Ik wens iedereen toe die verdriet heeft om jou dat zij Zijn troost mogen ervaren.”

Afscheidsbrief van mij aan mijn broer Gerrit. Uitgesproken door mijn zus Yfke tijdens de afscheidssamenkomst dinsdag 28 april.

“Gerrit, lieve broer,

Je bent hier helemaal niet meer, maar ik wil toch nog heel graag iets tegen je zeggen. Ook al is het misschien raar om rechtstreeks tegen jou te praten, ik weet helemaal niet of je dit hoort. Maar er gaat van alles door mij heen wat ik toch kwijt wil. Dit doe ik graag namens mijzelf, maar ik weet dat mem, Yfke en heit dit ook zo ervaren en dat zij erachter staan.

We wisten dat het niet goed met je ging. Je had de laatste paar jaar regelmatig periodes waarin ik me grote zorgen over je maakte en ik je heel graag wilde helpen. Je vertelde mij wel vaker dat je veel leuke contacten met mensen had, maar het toch moeilijk vond om echt verbinding te ervaren. Je voelde je toch eenzaam. Dat herkende ik. Ik hoopte dat we daar meer met elkaar over konden doorpraten en we steeds meer voor elkaar konden betekenen. Delen, van elkaar leren misschien. Maar dat lukte nooit zo goed. Je leidde voor mijn idee een actief, creatief, sportief en regelmatig leven. De laatste jaren werd dat steeds minder. In onze gesprekken vond ik het steeds moeilijker je te volgen. Je raakte zelf voor mijn idee ook vaker de draad kwijt als je wat wilde zeggen. En op den duur ging het alleen over oppervlakkige, gezellige en grappige dingen.

Toen het voor het eerst zo slecht met jou ging, trok je je terug uit al je contacten. Ik heb me als je oudste zus heel verantwoordelijk gevoeld om je te helpen. Je gaf toen aan dat je niet te helpen was en dat je het allemaal wilde laten gebeuren, want het was toch al een rommeltje geworden. Dat kon ik niet accepteren en heb me heel druk gemaakt om ervoor te zorgen dat dat geen waarheid zou worden. Ik gunde je zoveel beters. Toen het daarna vaker weer zo mis ging, merkte ik dat het ten koste ging van mezelf en van mijn gezin. Ik heb moeten leren dat grote verantwoordelijkheidsgevoel los te laten en ook toen hoopte ik eigenlijk dat dat iets zou uitwerken, omdat ik het meer mij jou neerlegde. Als familie waren we wel bang om je kwijt te raken. We gunden je het allerbeste. Tegelijk zagen we dat je het echt heel erg moeilijk had. Maar we konden we jou zo moeilijk bereiken. Op den duur ging je je ook letterlijk afsluiten. Geen echte verbinding met jou kunnen krijgen, niet naast je kunnen staan, dat gaf zo’n machteloos gevoel!

De laatste tijd kreeg ik weer van verschillende mensen signalen dat het niet goed met je ging, dat zij zich zorgen om je maakten en jou moeilijk konden bereiken. Tot mijn verbazing wilde jij ineens graag langskomen in de voorjaarsvakantie. Ik heb gebeld hoe het allemaal zat, maar het ging goed met je, zei je en je klonk ook heel vrolijk en gezellig. Dat maakte me blij en bevreemde mij tegelijk. We hebben met Martin en Matthijs een heel gezellige dag gehad, geschaatst, spelletjes gedaan, gelachen. Dat is echt een heel fijne herinnering. Heit had ook zo’n gezellige dag met jou gehad. Maar daarna reageerde je niet meer op mijn appjes en mail, het leek erop dat je ze überhaupt niet had gelezen. Ook anderen hadden die ervaring.

En toen kregen we de Corona-crisis. Ik dacht toen: misschien is dat nu wel rustig voor je, dan hoef je niet perse contact te zoeken als jou dat nu even niet lukt. Je zou misschien met een coach gaan praten waar mem en ik heel goede ervaringen mee hadden, dat leek jou ook wel wat. Hoewel iets in mij dat eigenlijk niet helemaal vertrouwde. Maar ik kreeg geen vat op je. Hulp moesten we toch uitstellen, zoals zoveel dingen nu niet kunnen doorgaan, dat is toch een kwestie van loslaten, dacht ik. Ik had zorgen over jou, maar kon dat ook bij God neerleggen. Ik was ervan overtuigd dat jij bij Hem in goede handen was en Hij voor jou zou zorgen.

En op een bepaalde manier is dat ook zo. Het lijkt er nu achteraf gezien op dat jij op allerlei manieren bewust of onbewust afscheid aan het nemen was van ons als familie en van allerlei andere mensen die op de een of andere manier in jouw leven iets voor jou hebben betekend. Het lijkt er ook op dat jij de drive om te vechten helemaal had verloren. Dat je veel leed en hier eigenlijk helemaal niet meer wilde zijn. Je wilde het heel graag heel goed hebben, maar dat lukte maar niet. Dat je verlangde naar een einde van een uitzichtloos bestaan. Dat je verlangde naar het Licht. Die mooie foto die je op Facebook had gezet en naar allerlei mensen hebt gestuurd, spreekt boekdelen.