Als leiders (René en ik) van het voetbal team Daventria C1 leerden we je kennen. Je had een goede techniek, een fantastische lange trap, intelligent spelinzicht, functioneel gemeen en altijd nadrukkelijk aanwezig. Je wilde simpel in de voet aangespeeld worden en dan simpel edoch slim de aanval opzetten. Jou de diepte in sturen was geen optie want aan lopen, hard lopen, sprinten had je een bloed hekel. Je vader was elke wedstrijd trouw aanwezig, gaf aanwijzingen en als het weer eens nodig was een keiharde schop onder je kont. Van je papa accepteerde je dat overigens klakkeloos. Wij als leiders moesten je eerst overtuigen voordat je ook maar iets aannam en dat was verdomd niet makkelijk. Wat dat betreft had je toen al een eigen(wijze) mening. Wat jaartjes later werden we weer herenigd in het vrienden team Daventria 5, daarna de 5e Colonne. Daventria was onze rode draad en het werd een gezellige vriendschap voor altijd. In moeilijke tijden en voor een betere conditie gingen we samen wel eens wandelen; slap ouwehoeren, heerlijk roddelen, cynische humor maar ook diepgaande gesprekken over politiek, voetbal, relaties en gezondheid. Kop leegmaken en doorrr. Komoptan zei je dan tegen jezelf. Ook een keer in de kroeg gefilosofeerd over de weg van het leven. Leef je zelf is het leukste leven zei je toen. Een knipoog debie en proost.

Ik zal je blijven herinneren als een super gezellige, sportieve, spontane, humorvolle, unieke vriend.

Gé bedankt voor alles.

Veel sterkte Ilse, Puck en Britt

Han Stok
CU … 1e Grolsch kroeg rechts om de hoek …