Robert-Jan, Hans, Joyce en Thomas,
Voor mij was jullie moeder toch wel mevrouw Hofhuis, dat kwam door haar uitstraling, altijd een echte dame, tot op het laatst. Het was zo bijzonder haar te leren kennen, haar humor, haar alertheid, woordenschat, en altijd precies zeggen wat ze bedoelde. Je wist wat je aan haar had, heerlijk vond ik dat. Ze genoot van onze wandelingen, het samen de etalages en als het mocht de kledingwinkels bekijken. Even een haring halen, koekjes, bloemetje of lekker een stukje wandelen in de natuur. Ook in de auto zijn we met slecht weer wel eens rond gaan rijden. Als compliment kreeg ik dat ik een goede chauffeur was, heerlijk. Ze was zo blij als ik aangaf alle tijd voor haar te hebben, dat bracht rust. Met haar mooie rode cape en zwarte hoedje in de rolstoel op pad. Genieten van de kleine dingen die er nog wel waren, dat was best een kunst.
Ik besef haar niet in de beste periode van haar leven te hebben meegemaakt, maar toch vind ik het heel fijn dat ik haar heb leren kennen. Alles wilde ze zoveel mogelijk zelf doen, hulp vragen stond niet in haar woordenboek. Het was de kunst toch dingen te doen, zonder dat ze dit ervaarde als "hulp". Wat voor mij bijzonder was is toch de interactie die we hadden. Soms een blik, een woord en we konden weer lachen. Ook als de start van de dag even niet zo lekker was gelopen.
Daarom kan ik alleen maar zeggen jullie moeder heb ik leren kennen als een mooi en bijzonder mens..... Normaal gesproken wil ik van alles tegelijk, moet er wel wat vaart in zitten, maar bij haar moest ik zelf ook terug schakelen en vond ik de rust. Op het moment dat ik ging voorlezen, ging ze zelf lekker achterover leunen, ogen dicht en genieten. Daarom onderstaand gedicht.
In de stilte
van ons zwijgen
vind ik niets
dan rust. (Lotte van der Zwet, Woorden van Lotte)
Hartelijke groet, Heidi Van Ommen