Het is 9 oktober 1969, een mooie herfstdag.
Broer Jan en ik zijn druk aan het poetsen geweest en vertrekken naar de Termeise mart,
om te gaan ringsteken. We waren nog maar net daar of daar kwam papa met de bromfiets ons wat vertellen; jullie moeder is naar het ziekenhuis. Er komt een zusje of broertje bij, gaan jullie mee naar huis of blijven jullie hier?
Nou wij gingen mee naar huis, want het ziekenhuis was toch wel spannend.
Thuis gekomen was mama al naar het Oudenrijn Ziekenhuis en Oma Merton was bij ons.
Het duurde toch nog tot vrijdag 10 oktober voordat er een zusje werd geboren, die Frederika Cornelia als doopnamen kreeg. Vernoemd naar ome Frits en tante Corrie omdat die 26 september getrouwd waren. Haar roepnaam werd Frieda.
Ze groeide voorspoedig op en mocht vaak met mij en mijn vriendje Jan de Leeuw, tussen ons in, op de bromfiets (waar toen nog geen helm verplicht was) mee naar bijvoorbeeld de Gorkumse markt op tweede paasdag.
Op onze trouwdag in 1973 samen met Anja bruidsmeisje geweest, en in de latere jaren altijd kind aan huis.
Met de jaren is het altijd zo gebleven dat je een beetje deel uit bleef maken van ons gezin.
Bijzonder was ook de betrokkenheid met de geboorte van onze kinderen, maar wel heel bijzonder die van onze jongste. Je had samen met Anja overal meisjesnamen opgeschreven, waar jullie naam dan ook in voorkwam; Anni-fried en Frianne. Op 4 februari werd onze dochter geboren, en zei Jan tegen mij; zullen we die meiden hun zin maar geven? Vandaar dat Frianne de doopnamen Frederika Antje heeft gekregen.
Na het overlijden van papa vroeg Fried; Aad kan jij mij niet komen helpen op maandag om de Bommel te poetsen? Want door mijn werk wat ik graag doe in de Bommel zien we elkaar toch een stuk minder.
Na een aantal jaar gingen Frieda en Arnold een nieuwe uitdaging aan in de Klok in Kinderdijk, dan haalde je me maandag altijd vroeg op om rond de klok van 11/12 weer thuis te zijn.
Dit is in maart 2020 abrupt gestopt i.v.m. corona en dus de sluiting van de horeca.
Helaas begon je ziekte je steeds meer in zijn macht te krijgen, en hoe sterk je ook was, leverde je steeds meer van je krachten in. Maar als iemand vroeg; hoe is ‘t? Was het steevaste antwoord: Ja best!
Wat je in je hart bewaard, raak je nooit meer kwijt.
Liefs,
Adrie en Jan
