Zelfs in een klein gezelschap valt het niet mee om een toespraak te houden.
Maar ik moet mezelf vermannen omdat ik vind dat mama een toespraak verdiend.
Het gaat over de laatste fase van haar leven.
Ik noem het met hoofdletters; OPEENS GING HET ZO SNEL……
Lieve kleine mama. Naarmate je ouder werd en ik jou steeds vaker moest helpen om op te staan of om je aan te kleden merkte ik dat je armen en je benen steeds dunner werden. Je zwakte steeds meer af. Als je naar buiten ging moest je gearmd lopen omdat je je evenwicht niet meer goed onder controle had. Ik had het zo met je te doen. Als we samen zaten te ontbijten vroeg je mij vaak; waarom neemt God mij niet tot zich. Maar toch twijfelde je omdat je ons niet in de steek wilde laten. Ik weet hoe erg je het vond dat al je zonen ziek zijn en jij ze niet kon helpen. Je vond het zo erg dat je er liever niet over wilde praten, de ziekten van je kinderen. Het werd een taboe.
Maar des te meer lag je er ‘s-nachts over te piekeren en kwam je slaap te kort, hetgeen jouw lichaam vermoeide. Wanneer er een rouwkaart binnen kwam van iemand van jouw generatie, uit jouw vroegere jaren, dan zei je vaak; iedereen laat mij in de steek.
De laatste die jou (om het in jouw woorden te zeggen) in de steek had gelaten was oom John, je lieve neef uit Indonesië bij wie je samen met papa tijdens jullie vele vakanties in Indonesië logeerde. Twee dagen voordat je zelf van ons afscheid nam, kregen wij bericht uit Indonesië dat oom John in zijn slaap was overleden. Ik denk dat dat voor jou de druppel is geweest, dat je niet meer wilde leven. Ik had beter moeten weten en het misschien niet moeten vertellen. Maar achteraf denk ik dat het zo goed is, omdat jij zelf de knoop ook niet durfde door te hakken. Je lichaam was op, je geest was nog goed maar je kon niet meer, hoe goed je altijd je best deed.
OPEENS WAS HET VOORBIJ………
Ik besef dat dit een sombere toespraak was maar het was mijn beleving uit de laatste fase van mama’s dankbare en lange leven met Lambert en haar kinderen, kleinkinderen en aangetrouwden.
Mama, maatje, ik mis je heel erg !
