elke minuut die voorbij gaat besef ik meer en meer dat ik je nooit meer zal horen, zal zien, zal knuffelen. met je zal dansen, met je zal lachen.
mijn hart voelt steeds een beetje zwaarder, en mijn tranen blijven stromen. ik denk aan al die mensen die jou nu moeten missen. want wat heb jij een indruk gemaakt en wat een leegte laat je achter.
maar ik probeer de herinneringen aan jou licht en fijn en leuk en gek te laten blijven. er met een lach aan terug te denken. al 18 jaar kennen wij elkaar, bijna de helft van mijn leven. en daar ben ik dankbaar voor. jij, jij bent zo'n prachtig wijf. ik heb zoveel van je geleerd, maar ook heerlijk stoute streken met je uitgehaald. dit had niet zo moeten gaan, maar we moeten je loslaten. en jouw kleurrijke verschijning en positiviteit voor altijd in ons hart meedragen.
ik ben o zo dankbaar dat ik je vlak voor onze verhuizing naar berlijn vorige maand nog zomaar tegen het schone lijf ben gelopen. ik luisterde muziek en was een rondje lopen om mijn gedachten te verzetten, en bam daar kwam je ineens breed grijnzend achter een boom vandaan. we hebben anderhalf uur op een bankje zitten praten, terwijl de schemering inviel, uitkijkend over de gaasperplas. je vertelde dat je zo gelukkig was. dat je had omarmd dat je zelf geen mama zou worden, maar heerlijk tante kon zijn van al het kleine grut om je heen. en boy, dat kon je zo verdomde goed.
ik vertelde over mijn angst voor de verhuizing. je zei dat ik juist moest genieten van deze fase: dat het afsluiten en loslaten ook een nieuw begin en nieuwe uitdagingen betekende. meisje, dat is precies wat ik doe. ook nu. je bent een inspiratie en ik zal je nooit nooit nooit vergeten.
rust zacht prachtige vrouw.
voor altijd in mijn hart.
kus,
wendel.