Lieve Enzo,
26 augustus. Het is mama haar eerste werkdag na de zomervakantie. Dinsdag de 27e zouden we weer samenwerken. Vakantieverhalen uitwisselen onder een het genot van een grote koffie. Mama kennende volgen erna nog een paar, want koffie, goeie koffie is vet belangrijk. Mama met haar pretogen en harde schaterlach, grote bewegingen en gekke geluiden, grimassen, energie, want rustig aan, daar doen we niet aan. Deksels, wat had ik mij op die dag verheugd. En na het bijkletsen zouden we overgaan tot de orde bij Blooming Kids. Knallen zouden we. Er mocht een nieuwe locatie worden geopend. Ik had weer zin om samen aan de slag te gaan.
Deze zonnige maandag kreeg ik die ochtend een app van haar dat ze het zo feestelijk vond om de dag met slingers te beginnen. Ze was tenslotte jarig geweest tijdens jullie vakantie in Spanje dus ons kantoor was versierd. Ik vroeg nog naar jou en Luca en of jullie alweer naar school waren. Nee, iedereen lag nog op één oor, stuurde ze.
Niemand had toen nog kunnen vermoeden dat de dag die zonnig en warm was, ijskoud zou eindigen.
Mijn telefoon stond op stil. Toen ik die middag langs de tafel liep, zag ik op mijn scherm drie gemiste oproepen van Jess de Vink. Mama die echt nooit zomaar belde. Ik belde terug en hoorde haar stem. 'Jessie!', riep ik nog. Opgewekt en tegelijk hopend dat er geen GGD-gedoe of ergers zou zijn.
'Er is iets heel ergs gebeurd.'
JessV die nooit, nooit, nooit maar dan ook nooit die woorden zou uitspreken als het niet zo was. Gedachten flitsten door mijn hoofd. Er is iets heel ergs gebeurd. Ondertussen hoorde ik Jess huilen. Het was haar eerste dag. Haar stemde trilde en huilde en toen sprak zij de woorden met een stem die voor eeuwig in mijn hoofd zal zitten: 'Enzo is dood.'
Ik bevroor en schreeuwde dat dit niet waar was, dit kon niet. Niet de broer van Luca, niet, niet, niet. Deze woorden waren niet waar.
Dagen, avonden, momenten in de auto, in een café, aan het werk, weken, maanden gaan er voorbij en wat er is gebeurd, gaat niet meer uit hoofd en lijf. Het is zo verdrietig dat jij er niet meer bent. Ik mis mama, mijn werk mattie, degene die als een leeuw voor haar gezin gaat, voor jou en voor Luca.
Lieve Enzo, jij jonge gast, in mijn werkrugzak zit nog steeds een Volkskrant Magazine. Het staat bol van mode, design, eigenzinnige ontwerpers. Die had ik aan mama gegeven na de zomervakantie, maar zit nog steeds op dezelfde plek. Geen idee of je dat saai, niet boeiend, of misschien een kleine beetje swag had gevonden (of hoopt een oude niet coole moeder dat?), of gewoon echt niet heul cool. Maakt niet uit. Ik dacht aan jou bij dit soort onderwerpen. Wat had jij gaan studeren, wat voor werk zou je gaan doen? Designer bij een cool merk of op een dag je eigen lijn ontwerpen en op de markt brengen?
Mama en ik hadden nog 100 jaar verhalen moeten uitwisselen over jullie fratsen, ontwikkelingen, gave ontdekkingen en wij zouden het delen. Je zou nog naar Los Angeles gaan, damn the City of Angels, op een dag uit huis gaan, je vieze was komen brengen, pittige worstjes eten. We hadden het nog moeten hebben over je. Wij, die ouder wordende moeders die helemaal niet cool zijn, hadden daarom moeten lachen. Mama met haar pretogen.
Dit is allemaal abrupt gestopt. De wereld is niet meer hetzelfde. Een opgedrongen ontwerp waar niets meer aan te schaven valt, het is een definitief beeld waar we het mee moeten doen en waar we tegelijkertijd proberen vorm aan te geven.
Mark, Jessica, Elf, Held, Bloem, Mees, Liv, Poes & Appie