we zullen je nooit vergeten.



Lieve Jeroen, Esther en Tycho,



heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.

Toen ik deze foto zag moest ik direct denken aan ...

"Hoe sterk is de eenzame fietser, die kromgebogen over zijn stuur, tegen de wind, zichzelf een weg baant, zich kampioen waant ..."

Enzo was echter niet alleen, altijd waren jullie er, Tycho, Jeroen en Esther,

maar hij zat wel kromgebogen over zijn stuur

en over 'tegenwind' had hij natuurlijk niet (of juist wel) te klagen.

Ik heb Enzo nooit horen klagen, integendeel, altijd goedlachs en op zijn eigen manier aan het genieten van hetgeen om hem heen gebeurde, zijn eigen weg banent.



Natuurlijk is Enzo een groot kampioen,

zoveel topprestaties,

zoveel tegenslag,

maar, altijd terugkomend, tot het echt niet meer ging.

Met zijn overlijden is een groot kampioen heengegaan die zijn supporters veel moois heeft gegeven, daaarom ...

Enzo bedankt, Enzo bedankt,

Enzo, Enzo, Enzo bedankt.

Lieve Enzo,



Wat is mij wereld veranderd sinds jij er niet meer bent..

Mijn hart is gebroken en dat doet pijn,

zoals vroeger zal het nooit meer zijn.

Oneerlijk en gemeen is wat ik er van vind,

Wat zal ik jou missen mijn grote vriend.