'Vrienden zijn engelen die je weer op de been helpen wanneer je vleugels niet meer weten hoe te vliegen'
Lieve Els,
We kenden elkaar inmiddels al heel wat jaartjes. Je was op ons Surinaamse feest toen we 12,5 jaar getrouwd waren en je had daarvoor speciaal een sjerp met de kleuren van de Surinaamse vlag gemaakt, want we hadden gevraagd of iedereen een iets met die kleuren wilde dragen. We gingen regelmatig samen naar Pathé om een PAX film te gaan kijken en daarvoor aten we dan samen een hapje. Ook gingen we (tot corona kwam) elk jaar naar de kerstbazaar in de Duitse kerk. Justine ging dan ook mee, want we hadden alle drie iets met Duitsland. Kaffee und Kuchen! Jij speurde daar altijd naar de Donna Leon Krimis. Wat was je blij met je nieuwe appartement, dat je vol trots liet zien en hield je mij op de hoogte van de ontwikkelingen van de bewonerscommissie, waarin jij zitting had. Smeuïge verhalen over het plaatsen van de zonnepanelen en hoe jullie de voorzitter verraste met een attentie voor zijn werk. Zelf ben ik in 2021 verhuisd en nog niet zo lang geleden kwam je bij ons eten. Je kwam met de auto van je vader en vertelde dat je voor hem een afspraak had proberen te maken voor de booster, maar dat dit niet lukte, wat je behoorlijk, en terecht, dwars zat. Jij was niet als wij een regelmatige bezoeker van veilingen. In de loop van de tijd had jij er het een en ander gekocht en over je nieuwste aanwinst vertelde je vol enthousiasme. De bezorging was mis gegaan, maar je liet het kastje nu door een restaurator opknappen en je verheugde je al op het resultaat. Toen je nog werkte hebben we regelmatig overlegd over hoe jij iets aan zou kunnen pakken of hoe ik iets aan zou kunnen pakken. Dat was fijn, iemand aan wie ik mij kon spiegelen. Je was heel erg blij toen je eerder kon stoppen, De tijd vulde zich snel met voorzitterschappen van tafels bij de Witte en je had gehoopt veel operareizen te kunnen gaan maken. Helaas gooide corona roet in het eten, maar je bleef opgewekt en positief.
Op 27 november jl. vierden we nog je 65e verjaardag. Het laatste contact waren de kerstkaartjes over een weer en jouw mailreactie op mijn mail van 22 december: 'Wat fantastisch dat jullie naar Duitsland kunnen! Tot ziens in het nieuwe jaar'. Op 1 januari 2022 stuurde ik je via Whatsapp de beste wensen voor het nieuwe jaar (in het Duits). Om 15.21 uur belde je broer met het vreselijke nieuws. Els, wat ga ik je verschrikkelijk missen. Als vriendin, als klankbord, maar ook als vrolijke en opgewekt persoon.
Ik wens je vader, je broer en alle andere familie veel sterkte bij het verwerken van dit enorme verlies en verdriet,
Nicolette Faber-Wittenberg
