Het was afgelopen vrijdag toen ik thuiskwam en opeens een politiehelikopter met hels lawaai pal boven mijn hoofd hoorde cirkelen in de Biesboschstraat. Toen was het al gebeurd. Jouw ex had jouw zoontje uit het raam gegooid een paar straten verderop. Ik krijg het nieuws binnen via de Telegraaf.
“Man en baby dood bij sprong uit raam”. Ik schrik me wild, het zal toch niet? Ja hoor, in de Amsterdamse Rivierenbuurt zijn een man en een baby om het leven gekomen na een sprong uit het raam. Het nieuws dringt nog niet helemaal door, maar door het immense lawaai van de helikopter landt het nieuws opeens. Een koud en kil gevoel bekruipt me en ik zie kippenvel op mijn armen opkomen, ook al is het hier dertig graden.
Godverdomme. Een baby! Jouw baby. Natuurlijk grijpt dit nieuws me zo aan omdat het drie straten verderop is en omdat het gaat om een baby van bijna 1 jaar oud.
Mijn moederhart krimpt. Helemaal als ik hoor dat deze man jouw ex is en ook zijn eigen moeder om het leven heeft gebracht. Jij kon nog het huis uitvluchten, dapper mens. Wat moet jij je angstig en wanhopig gevoeld hebben om in blinde paniek deze keuze gemaakt te hebben.
De volgende ochtend loop ik met mijn dochtertje van 1.5 in de kinderwagen de Eendrachtstraat in om bloemen neer te leggen voor jouw lieve kleine mannetje. Ik hoop dat hij nu omringd is door licht en liefde en rust op een mooie zachte wolk. De straat is afgezet door de bewoners met twee auto’s en er is een altaartje gemaakt in de straat. Terwijl ik de bloemen neerleg wordt mijn keel dichtgesnoerd en krijg ik tranen in mijn ogen. Ik sta even stil en wens jou in gedachten veel warmte en sterkte toe.
Het nieuws laat mij niet los, ik blijf ermee bezig. Helemaal als deze zaterdag ook duidelijk wordt wie jouw ex is. Ik zoek zijn Facebookpagina op en zie daar ook foto’s van Elfin. Het is een prachtig kindje, een engeltje. Met grote helder blauwe kijkers en op elke foto een blik in zijn ogen die iedereen doet smelten. Dit jonge mensje, dit onschuldige kindje blijkt later eerst door zijn vader uit het raam gegooid te zijn waarna hij er zelf achteraan sprong.
Wat een zieke geest. Als het niet goed met hem ging en hij wilde zelf het leven laten, had hij dat dan maar moeten doen. Maar dat hij jouw kind en zijn eigen moeder daarin meenam is voor mij beyond.
Wat een pijn, wat een immens verdriet. Lieve Shanti, mede-mama, ook al kunnen woorden jouw pijn nooit verzachten, ik omhels je in gedachten met duizend armen en ik denk aan je. Niets dan goeds en liefde voor jou. Van moeder tot moeder.
