Fijne familie Tietema, onze condoleance met het overlijden van u allen zo geliefde vader en opa. Mooie herinneringen aan de gesprekken die we hadden als ik als 'huis' thuis schilder over de vloer kwam. Ik kwam altijd opgewekt en blij bij hem vandaan.
Zijn blijdschap zal gemist worden. Veel sterkte gewenst, Tijco en Hetty Broekhuizen-schilders.

Egbert Tietema hebben wij leren kennen in Albanie als een lieve, vriendelijk en in onze ogen een echte Christen.
Hij heeft heel veel mensen leren brood te bakken, met een geweldigen inzet en liefde voor het bakkersvak.
wij weten zeker dat Egbert nu thuis is bij onze Heiland en Zaligmaker Jesus Christus.
Wij wensen de familie heel veel sterkte .
Stichting Hoop voor Albanie.

Onze oprechte deelneming met het overlijden van Egbert Tietema. Altijd zeer betrokken bij onnoemlijk veel activiteiten vanuit zijn zo geliefde beroep van bakker.Een bijzonder sociaal mens. Moge de mooie herinneringen de pijn van dit verlies overschrijden.
Anneke en George Dijkstra

Soms, heel soms kom je in je leven een persoon tegen waar je vanaf minuut één een bijzondere band mee hebt.
Vorig jaar zomer begon ik te werken als bezorger bij Bakkerij Tietema. Ergens in de eerste week was ik in de bakkerij een praatje aan het maken met een collega toen ik uit het magazijn en gulle lach hoorde en een harde stem; 'hallo hallo!' Ik schoot in de lach en vroeg aan mijn collega; 'haha, wie is dat?' 'Oooh' zei mijn collega. 'Dat moet opa zijn!'. En ja hoor, de schuifdeur van het magazijn ging open en daar kwam Egbert aanlopen. Ik riep van een afstand 'Jawel! Daar hebben we hem, de bekendste bakker van het land!' Egbert schoot in de lach. Hij zei 'jazeker!'. Hij schudde mij een lange en stevige hand. 'Zoo, dat is een stevige hand' zei ik en zijn gulle lach galmde door de bakkerij. De toon was gezet. Vele ontmoetingen en stevige handdrukken volgden.
In het najaar openden zijn kleinzoon Michiel de nieuwe winkel in het centrum. Op de avond van de opening zag ik een ongelooflijk trots man en die blik in zijn ogen vond ik prachtig om te zien!
Toen sloeg het noodlot toe; Egbert werd ziek en belandde in het ziekenhuis. Na een paar weken revalideren in de Regenboog mocht hij naar huis. Om het geweldige personeel te bedanken voor de goede zorg had Egbert deze mensen getrakteerd op 'zijn' plaatcake. Met de doos plaatcake in de bus reed ik naar de Regenboog. Na mijn handen goed gedesinfecteerd te hebben omtrent het 'Corona' virus, ging ik naar boven. Toen ik binnen kwam draaide hij vanuit een stoel zich om en riep; 'Jeroen, wat een verassing, wat leuk!' Ik zette de doos plaatcake neer en pakte een stoel en het was zoals altijd; lachen, gieren, brullen.
Omdat hij na zijn 'ziekte' niet meer goed kon lopen en autorijden vroeg hij mij of ik hem nog een keer in zijn auto langs de bakkerij en de winkels wilden rijden. 'Ja natuurlijk Egbert! Gaan we doen!' zei ik. Egbert zei met vol enthousiasme; 'Dat zie ik helemaal zitten! Dan zet ik mijn witte bakkerspet op en gaan we mooi toeren!'

Tot mijn grote spijt heeft Egbert nooit meer zijn witte bakkerspet op mogen zetten.

Egbert, het ware korte maar hevige ontmoetingen, ik heb van u genoten!
Bak ze bruin daarboven en maak ze daar gek met uw gulle lach en stevige handdrukken!

Jeroen