Lieve ome Eef,
Ik was een jaar of 6 toen we gezamenlijk met mijn ouders en tante Henny naar Noorwegen gingen. Daar sliepen we in dezelfde kamer. Wat hadden we een lol.
De Sinterklaasfeesten bij Opa en Oma Collignon waar u altijd iets leuks voor ons had geregeld. Maar ook de Sinterklaaspop met een hand gevuld met meel die natuurlijk open ging. U lachte daar zelf het hards om mee.
Toen we ouder werden zagen wij dat u de vaste chauffeur was voor Opa en Oma Collignon. Toen Opa en Oma er niet meer waren was u de vaste chauffeur voor Tante Annie en ome Toon. U regelde alles zodat iedereen altijd overal bij kon zijn. Wat was dit voor ons als neven en nichten ontzettend fijn. De familie was alles voor u.
We hebben ook veel meegemaakt in Italië waar u in de zomer op vakantie naar ging. Ook daar werd veel lol gemaakt en ik herinner me nog het touwtje aan de voet van Wim Jacquet die op tijd wakker moest worden. Zo konden we hem wekken, door aan het touwtje te trekken en niemand verder wakker te maken.
De laatste jaren kregen we een andere band, we bespraken met u en Tante Henny en Brigit het wel en wee van de familie. Dit natuurlijk onder het genot van een lekkere maaltijd. Dan in Rotterdam, dan in Amersfoort.
U viel op door uw verschijning en iedereen kende u, daar zorgde u goed voor door alles goed in de gaten te houden en te zorgen dat niemand tekort kwam.
Op de trouwdag van Carmen die een keer door Corona was uitgesteld vierden we tegelijkertijd uw 75ste verjaardag, want u was precies op die dag jarig en natuurlijk moest u naar voren komen, want iedereen kende ome Eef, neven en nichten, achterneven en achternichten. Daar zorgde u wel voor!
Groot was de teleurstelling dat u, door Corona, samen met tante Henny uw 50 jarig huwelijksfeest niet kon vieren met alle broers en zussen en neven en nichten. Maar wat in het vat zit verzuurd niet en zo konden we dit afgelopen mei alsnog onder een stralende zon vieren. De familie was uw alles.
Groot was de verrassing dat wij enkele weken later opeens een mooi fotoboek kregen. Ach misschien ook wel leuk voor jullie, was het bijgevoegde kaartje. Dat was het zeker!
We wisten toen nog niet wat het noodlot ons te wachten stond.
Op 7 augustus appten we nog met elkaar om de felicitaties over te brengen.
Afgelopen week werd er weer een eetafspraak gemaakt, dit keer in Amersfoort.
Zo ver mocht het niet komen, het noodlot sloeg toe.
Waarom, dat zullen we nooit weten. Maar het verlies is immens.
Ik troost me met de gedachten dat u daarboven al weer zit te kaarten met opa en uw broers. Maar wat gaan wij u ontzettend missen. Bedankt voor alles ....!
Peter en Brigit