1990
Was een mooi jaar
We wisten nog van niks
Van wat er komen ging
Geen idee

Hoewel er al 2 trauma’s
Aan de strijkstok hingen
Maar angst was nog maar ‘n wee
Zat in ‘n hoekje weggestopt
Wilde soms krabben
Maar we deden nog niet mee

10 jaar later grauwde het
Opnieuw en sloeg z’n klauwen
Diep in ons neer
Maar we herkenden het nog steeds niet
Dachten dit overleven we wel weer

Nog n’s 10 jaar: n kleine hik
Toen kwam het besef langzaam,
het duurt niet opnieuw 10 jaar….

We zijn je kwijt
Kon ik maar ….

🪶

Je stuurt ons witte veertjes
Niet iedere dag
Maar op de momenten dat ik stuk ben…

Als er een grauwe mist hangt
zelfs in de Den, die majestueus de tuin bewaakt
En waar ik je straks in ‘n heel moment naar toe zal brengen,
opdat je weer in haar wortels geraakt en kunt bloeien

Daar vind ik je
ook zonder veer
in de mist

Wel weer

In mijn tuinstoel

In het zonnetje, kijk ik omhoog
Ik zie je daar, je kijkt niet naar mij
Er spelen kleine kinderen om je heen
Je kijkt gelukkig, je bent niet alleen

Je lacht naar hen en zij naar jou
Ik zit hier beneden in de kou
Maar de lach op je gezicht, verwarmt het mijne
En opeens zie ik het, je lacht sereen ….
en
dat zal niet meer verdwijnen

Soms ben ik zo verdrietig, wil ik troost maar van wie of wat
Van mensen die zelf verdrietig zijn dan had ik t al gehad
Soms heb ik alleen maar tranen en weet ik niet goed waarom
Dan waren er sombere dagen of deed ik alleen erg dom
Dan mis ik al de mijnen ook al missen zij mij niet
Dat is het rare aan verdriet