Ach lieve Ditte, dappere dodo, nu ben je dan toch vertrokken
Je hebt je generatie helemaal overleefd
Ik heb je niet meer vaak gezien de laatste jaren
Zo gaan die dingen, uit het oog maar niet uit het hart
We kunnen geen afscheid nemen van je zonder een bedankje. Ik ga je een lijst opnoemen van de mensen die hier nu niet zijn maar die je wel graag willen bedanken, dat weet ik zeker. Namens alle Henken en Dolly’s, Hansen en Ansen en Rudies en Renies, Irma en de Mary’s bedank ik je voor alle dagen dat jullie voordeur altijd weer openstond. Het touwtje van Jan Terlouw was niet nodig. Er was altijd wel een of meer iemanden om de deur open te doen
Wat hebben we ontzettend met en ook om je gelachen. En je kon goed lachen (je moeder trouwens ook). Met al je heftige meningen, je kon flink opstandig zijn over alle onrecht ver weg of dichtbij. Eigenlijk was je een beetje onze Pipi Langkousmoeder. En dat is natuurlijk een geuzennaam. Bij jou kon er altijd veel en anders en nog meer. Je was eigenlijk van alle vrienden van je kinderen, zowel vriendin als hoeder. Onvoorwaardelijk stond je aan onze kant.
Je sprak een fantastisch soort van Engels, wat ons altijd weer moed gaf op school, maar dat ons eraan wel herinnerde dat je uit Canada kwam en niet uit Hilversum. Vaak zocht je naar een woord, dan was het “wat je me called”. Verbazing werd steevast gevolgd door: “oh no your kiddin’ me”. En dan was er ook nog die Nederlandse uitdrukking die je waarschijnlijk zelf had bedacht: “die krijgt ook nog voor zeven stuivers van me”. Wat het precies betekende hebben we nooit geweten, maar het voorspelde niet veel goeds.
Veel behaatjes op de Marijkeweg (…), ik bedoel de Benson en Hedges, theetjes, sjekkies en koekjes. Heel soms maakte je je culinaire hoogstandje: seafood. Dat was voor de alle postemaatjes een absoluut hoogtepunt. Ook had je een wel heel originele taart op je repertoire: je mikte een blik appelmoes op een kant en klare taartbodem met opstaand randje, beetje cinnamon er overheen: en voilà homemade applepie. Bij ons thuis en hoeveel anderen weet ik niet bracht je regelmatig een versgebakken cake, soms vonden we hem in de schuur als we even wegwaren.
Een parade van Canadese vrienden en plaatsen kwam in je verhalen regelmatig voorbij: the Peter and the Mary’s, aunt Joan, the Makinson, St. Anne de Bellevue, the bank of Nova Scotia, Quebec-city , St Johnns, Newfoundland, die klote/fuckin” dollar…
Wat ik altijd mooi vond en in mijn eigen gezin ook heb geprobeerd na te volgen is dat je grote mensen dingen voor kinderen niet altijd hoeft te verbergen. Als er b.v financiële problemen zijn mogen ze dat best weten en er ook over meedenken. Ze leefden we allemaal mee met jouw niet waardevaste pensioen, dat aan de dollar zat gekoppeld. De steeds verder dalende koers van de dollar werd zo ook voor ons een belangrijk item in het nieuws. Nou, ja een beetje dan…
Lieve Ditte, misschien voedde je jezelf ook wel met de drukte die we in jouw huiskamer maakten, had je ons ook een beetje nodig. Maar vervolgens besprenkelde jij ons met sherry en vooral met veel liefde
Dag Ditte