Wij leerde jullie vader en opa kennen toen wij hem vroegen om ons te trouwen. “Wat moet zo’n jong stel nou met zo’n oude man” vroeg hij ons verbaasd. Het was een gevoel.. dominee Quant móest ons trouwen. En dat was een begin van een bijzondere band en jullie kunnen vast begrijpen dat we nooit spijt hebben gehad van die ene vraag. Wat een pure, liefdevolle man was hij voor ons. Alsof hij dwars door ons heen keek, geen koetjes en kalfjes maar pure gesprekken. We konden helemaal onszelf zijn bij hem. Hijzelf was het perfecte voorbeeld van je emoties toe laten. Onze band werd sterker nadat Mia overleed en wij hem vroegen om bij ons te eten. Zijn wijze Mia had ooit gezegd dat als mensen dit aanboden hij geen nee mocht zeggen en zich moest laten verzorgen. We aten regelmatig samen en er werden altijd wel wat tranen gelaten. Maar ook er werd ook gelachen en we sloten de avond altijd af met een dikke knuffel. Wij zijn dankbaar dat hij onze dochter heeft mogen ontmoeten en hoe hij haar altijd ‘Juultje’ noemde zal hopelijk altijd in onze oren blijven klinken. Wij zijn enorm dankbaar dat we persoonlijk afscheid hebben mogen nemen. Verdrietig dat we deze bijzondere band nu niet verder kunnen laten groeien, maar dankbaar voor zijn wijze krachtige woorden die onze door moeilijke tijden hebben heen geleid. We kunnen nog uren blijven typen… Wij wensen jullie heel veel sterkte tijdens de uitvaart maar ook tijdens alle momenten van gemis. Veel liefs van Maries en Ilse van Veldhuizen en natuurlijk van Juultje!

Dingeman mag ik mij herinneren in het bijzonder als een pastorale vriend van mijn ouders Adriaan en Marjan Overwater. Zijn trouw en toewijding aan hen, maar evenzeer aan de CGK gemeente van 's-Hertogenbosch, zullen mij altijd bij blijven.