Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Tien jaar is het geleden. Alles wat er toen op 13 april en daarna gebeurde komt weer in details voorbij. We beleven die herinneringen allemaal op onze eigen manier. Dick leven had nog zoveel perspectief, samen met de kinderen. Nog steeds onvoorstelbaar.
Na verloop van tijd kregen we dank zij de steun van zo veel goede mensen en trouwe vrienden weer wat grond onder de voeten. En hoewel het gemis blijvend is, vooral voor Gradeke, Bas, Martine en Max, hadden ze de moed en de kracht om hun leven weer zo goed mogelijk in te vullen. De kinderen haalden alle drie hun HBO-diploma. Doorzetters!
Ook vandaag blijkt weer dat de herinnering aan Dick zo breed wordt gedragen en ook zo positief wordt weergegeven. Dank daarvoor, want dat helpt ons.
We dachten en denken elke dag aan Dick en zijn blij met alle mooie en goede herinneringen. We gedenken hem met liefde, evenals Roel.
Ouders van Dick.

Delfzijl 1987, geplaatst in de ploeg bij Dick, Rienk, Henk, Leen, Anne....
Wat een geweldige tijd mochten we beleven, pittige klussen, enorm veel plezier, met pijnstillers moeten slapen omdat de kaken na een nachtdienst pijn deden van het lachen.... samen zwarte Piet spelen, motorrijden....
Ons leven werd rijker, we werden ouder, volwassener durf ik niet te zeggen...
Toen kwam 13 april 2011 en de wereld, mijn wereld, kwam tot stilstand.
Er is geen dag die ik meer kan terughalen dan die dag. We verloren die dag heel erg veel, meer dan ooit voor mogelijk was gehouden.
Maar de wereld ging weer draaien, ook mijn wereld. De wetenschap dat Dick samen met Ep van bovenaf op ons neerkijkt maakte dat we de draad weer oppakten.
Ik mijn weg ging zoeken in een wereld zonder me af en toe rot te schrikken van een klap op mijn bus en een motorrijder, met grijns van onder een helm vandaan, naast me rijdend.
Dat ik leerde om het verlies van Dick te verweven in mijn werk

Bedankt Dick, ik ben zo blij dat ik je mocht kennen, dat je mijn maatje was.
Jouw naam, mijn herinnering aan jou tovert een grijns op mijn gezicht (door de tranen die erachter branden), bang zijn dat je vergeten gaat worden, hoef je niet, dat is onmogelijk.
Jij leeft voort in mijn hart, in de harten van velen.
Want wie je hebt verloren, hoort voor altijd bij jou.
Liefs Marian