Veertig jaar geleden kwam zij in mijn leven...Cynthia... samen op de kleuterschool.
We werden vriendinnetjes en onze huizen tegenover elkaar in Amsterdam-Noord lagen op een steenworp afstand.
Ook op de basisschool kwamen we bij elkaar in de klas en we werden dikke mik.
Een onbezorgde tijd... school, zwemles, stoepen, dodenval, blikkie trap, onze geweldige vertolking van André van Duyn tijdens een playbackshow, eindmusical... Cito...
Wat een kadootje dat we ook samen naar de Havo mochten en wederom in dezelfde klas terecht kwamen.
Toen begon ons leven pas echt...
Eerste keer naar de bios, eerste sigaretje, eerste keer disco bij Oriënt , verliefd zijn, stoer doen in het zwembad, jongens, shoppen in de stad, chillen op je kamer, noem maar op...
Op de Havo hadden we een toffe klas en sloten nieuwe vriendinnen zich bij ons aan, maar met Simone, Mirjam en Brigitte hebben we toch de meest leuke tijden beleefd.
De dinsdagmiddagen bij Mirjam thuis (ouders werken) waar we uit de Wehkampgids ons interieur in gedachten samenstelden, uren kletsten met thee onder het mom van huiswerk maken of blue curacao dronken met inlegkruisjes onder onze kin... haar ouders spontaan verrasten op hun trouwdag met een diner en zij ons allen meenamen naar de Glen Miller story in de bios.
De zaterdagavonden naar de disco en met z'n vijven slapen bij Brigitte thuis, waar haar ouders 's nachts steevast patat stonden te bakken voor ons en we de eerste MTV videoclips bekeken met bord op schoot en we ons vergaapten aan Tom Cruise en beelden uit de film Topgun.
Het was misschien wel iets TE gezellig op school, want behalve Cynthia zijn we onderweg allemaal naar 2 of 3 Mavo verhuisd.
Ai, dat deed even zeer.. van twee Havo over naar drie Mavo en niet meer samen in de klas...
Enige voordeel was samen spijbelen zonder dat het opviel als we heel af en toe geen zin hadden in school.
Na school zochten we elkaar snel weer op en gingen regelmatig tennissen tegen de muur van de naastgelegen flat, waar de jongens uit de buurt op hun MT of MB brommers onze aandacht zochten en we al gauw deel uitmaakten van "the gang" , een grote groep jeugd die elkaar 's avonds opzochten bij de bloembakken en uren stonden te ouwehoeren.
Weer een hoop nieuwe vrienden en vriendinnen en met hen gingen we de stad in, op de brommer/fiets naar het Twiske, zwembad, het strand, schaatsen op de Edenbaan, uit in Robinson of The Movies, of naar de Efteling toen de eerste rijbewijzen werden gehaald en de brommers langzaam werden verruild voor auto's en er gesleuteld werd in de garage van de familie Boekhout waar we ook weer allemaal voor de deur bij elkaar hingen.
En toen ging ik verhuizen naar Purmerend...
Het eerste jaar was ik nog bijna iedere avond in Amsterdam Noord te vinden en kwamen Cynthia en andere vrienden ook zelfs regelmatig naar Purmerend.
In de zomer van 1989 gingen we samen voor het eerst alleen op vakantie naar Lloret de Mar met mijn nichtje Annemarie en haar vriendin Anita, een topvakantie!
Alleen jammer dat het toenmalige vriendje van Cynthia zo'n heimwee en jaloezie had dat ze na een week alleen naar huis is gegaan voor hem...waar wij nog een weekje vakantie vierden in Lloret.... eeuwig zonde...
Toen ik een vriendje kreeg in Purmerend zijn we ook nog geregeld met elkaar op stap geweest, maar langzaamaan verwaterde het contact een beetje...verhuizen, andere school, werk...
Cynthia en Bert gingen samenwonen en kwamen in een andere fase van hun leven terecht, al hebben we met vele vrienden nog een geweldige Sinterklaas gevierd bij hen thuis met surprises.
Ikzelf ontmoette Patrick in Purmerend en we gingen steeds meer onze eigen weg...
Een paar jaar gingen voorbij, Cynthia en Bert gingen uit elkaar, wij spraken af en toe af om gezellig bij te kletsen en een hapje te eten en in 1997 kwam daar Yuri in beeld.
Supertrots en gelukkig kwam ze hem bij ons thuis laten zien en hebben we een gezellige dag gehad.
Toch werd het contact minder, ik inmiddels een kindje met Patrick en Cynthia volop in haar carrière... het leven overkwam ons... zonder bewuste reden zijn we elkaar toch wat uit het oog verloren...
Om de paar jaar een date voor een hapje eten, ook met Simone, om de nostalgie en herinneringen in tact te houden met steevast het voornemen om het niet meer zo lang te laten duren voor we elkaar weer eens zouden zien...
Met haar grote liefde Yuri kwam ook daar een prachtig kindje geboren uit liefde...Byron...
Ik vond de naam zo bijzonder...
Met de komst van Hyves en Facebook was het toch mogelijk om een stukje van elkaars leven te blijven volgen, dat vond ik erg leuk!
Toen ze me verraste met een bezoekje in haar werkpauze in 2013 op IJburg waar ik aan het werk was in onze nieuw te openen winkel was wel weer duidelijk dat we nodig weer eens moesten bijkletsen.
In januari 2016 hebben we zelfs de hele formatie met Simone, Mirjam en Brigitte weer bij elkaar gekregen en wat ontzettend bijzonder dat de goede band die we met elkaar hadden in de jaren '80 ons nog steeds zoveel vreugde gaf en we besloten om dit weer vaker te doen.
Helaas dat jaar kwam ook het slechte nieuws van haar ziekte....maar zo sterk en vastbesloten als ze was...was ik ervan overtuigd dat ze met die spirit de strijd wel kon winnen...
Afgelopen maart waren we weer met de hele formatie bijeen en vertelde ze de harde waarheid dat het gevecht tegen kanker helaas geen overwinning zou worden....
Ook dit vertelde ze met zoveel kracht en ondanks deze klap in het gezicht hebben we toch weer zo'n waardevolle avond gehad.
Ik heb zoveel bewondering voor alles dat ze het afgelopen jaar nog heeft kunnen realiseren, weekendje weg, met de guapa's naar Ibiza, vakantie in Italië, de sportmomenten die ze er nog uit perste...en altijd een positief berichtje of felicitatie naar iemand op Facebook, terwijl ze zelf in die vreselijke rollercoaster zat....
Op haar afscheid werd mij heel duidelijk hoe geliefd ze was bij velen, liefde en kracht kenmerkten haar uitvaart... liefde tussen haar en Yuri... en die kracht... die zag ik ook bij Byron...pas elf jaar oud en zo mooi over zijn mama spreken.... ook de band met Cecile en haar gezin vond ik prachtig om te zien.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik haar zo lang in mijn leven heb mogen meedragen.
Ik wens Yuri, Byron, Cecile en gezin en haar ouders Trees en Jan alle kracht om dit vreselijke gemis te dragen.
Zoals ik onze laatste ontmoeting tegen haar zei.... als ik ook naar boven kom en we ons leven opnieuw mogen gaan doen ...zou ik het zo weer met je overdoen....
