Mijn vroegste herinnering gaat terug aan logeren bij mijn nicht(je) Renate op de Meppelweg.
Een keer omdat het moest ( mijn moeder lag in het ziekenhuis, dacht ik) En ik had flinke heimwee. Ik geloof dat (oom Cees en Tante Corry redelijk wanhopig werden van mijn gebrul.
Of het bij dezelfde gelegenheid was , weet ik niet.. maar ik mocht bij mijn neven in het stapelbed om tot rust te komen en kreeg een minimars! Echt als ik er nu één eet, denk ik daaraan…
Maar vooral herinner ik me de warmte en gezelligheid. Eten aan de Oostenrijks tafel in de nis..
Later geleerd hoe papillotten in mijn haar te doen, Tante Corry zorgde er voor dat we op zijn allermooist naar de zaal gingen. Helder voor ogen staat me ook een foto van het gezin de Jong op het podium. Eigenlijk zie ik Tante Corry voor me..de rest beetje wazig, leuk donkerbruin jurkje, tasje, haren mooi, super charmant.
De afgelopen 12 jaar hadden we meer contact. Lange gesprekken door de telefoon. Tante Corry had altijd een luisterend oor, een warm hart.
En steun: Toen mijn moeder ziek werd : Kind , goed dat je dit en dat doet , je kan het nooit meer overdoen. Ga zo door enz enz. En dat was zo. De woorden van troost toen mijn moeder overleed. En vooral de woorden van troost, warmte , steun en liefde toen mijn man ziek werd en overleed.
Het contact bleef. Na het overlijden van Oom Cees nog intenser. Video bellen. Of samen zoomen, mijn vader en ik samen met Tante Corry. En we namen er dan een glaasje bij…om gezellig bij te praten.
In 2014 hebben mijn vader en ik een fijne week doorgebracht in Pedruquer. We mochten in het kleine huisje van Bob en Wilma logeren. Zo lief. Mijn vader kon heerlijk bijpraten met zijn broer en schoonzus. We maakten gezellige uitstapjes.
Oktober jl was ik een weekje bij tante Corry. Een warm welkom: een welkom kaartje op bed, een cava op het terras. Veel gepraat, diepe gesprekken over ons geloof, over de toekomst , over ouder worden maar uiteraard ook luchtiger gesprekken over kleding, alledaagse dingen. Met veel humor. We hebben gelachen, cava gedronken, uitstapjes gemaakt, televisie gekeken. Leeftijd viel weg.
De tranen schieten in mijn ogen als ik aan haar denk. Haar grote geloof, onvoorwaardelijk. Haar trouw. haar enorme begrip, liefde , vermogen om van kleine dingen een feestje te maken. Haar grote liefde voor het gezin, kleinkinderen, achterkleinkinderen, vrienden. En weet je daar hebben we ook over gesproken. Over de goede dingen en eigenschappen die we in elkaar zagen.
Ooit las ik een gedichtje om je mooie woorden uit te spreken als mensen er nog zijn en niet te bewaren voor achteraf. Tante Corry was daar een mooi voorbeeld in.
Mooie en rijke troost is dat de dood als een slaap is. Wakker worden daaruit zal een feest zijn. Voor iedereen. Ik zet de cava maar alvast koud..zodat we met zijn allen dat kunnen vieren.
Liefs, Irene
