Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Kees,

Ik heb jou leren kennen, hoe kan het ook anders, via de muziek. De eerste keer was toen je samen met Marco speelde in ISS, jullie hadden ENOS gevormd en wat was het een feestje die avond. En toen later in Pancho Bar, heerlijke kleine avonden met alleen maar muziek liefhebbers. Als ik wist dat je ergens ging spelen in Den Haag probeerde ik erbij te zijn, want het was altijd een genot om zo'n optreden mee te maken.
En toen mocht ik een keer ook op het podium, bij Cafe September, nadat ik eerder die week bij jou mocht komen oefenen met welke toonsoort ik kon zingen. Dat vond ik toen zo spannend, maar je was super lief en bemoedigend en we kwamen er snel uit.
En niet te vergeten bij EPM, waar jij les gaf en ik les kreeg.

Kees dank je wel voor alle geluk die je om je heen creëerde. Ik zal je missen! En de hemel is een rijker plekje geworden met jou erbij.
Claire

Lieve Kees,

Uit alle ingespeelde video's, soundbites, talloze links van concerten, documentaires en foto's van opgesnorde oude albums die we elkaar toestuurden heb ik uiteindelijk maar deze foto gekozen: omdat het voor mij eigenlijk een goed beeld is van wie je (ook) was. Yvonne kwam ik deze zomer tegen op een markt waar ik stond en warempel, we hadden een gemeenschappelijke liefde (Braziliaanse muziek) en een gemeenschappelijke bekende: jij. Zolang woon ik nog niet in Den Haag, maar iedereen die iets met Braziliaanse cultuur heeft, kent je hier (en daarbuiten). Vanwege je liefde en kennis van de Braziliaanse muziek, je virtuositeit, natuurlijk. Maar ook vanwege de mens die je was.

Voor mij was je zo'n 4 jaar geleden in eerste instantie mijn allereerste gitaardocent, nadat ik 20 jaar voornamelijk zelf had lopen pielen. Bossa nova en forró spelen op een steelstring ... écht, dat was mijn doel, en gelukkig had een Braziliaanse vriend dit al uit m'n hoofd gepraat voordat ik via Joost bij jou kwam. Want het moest nu maar eindelijk eens gaan gebeuren, die les. En wat ben ik blij dat ik jou ontmoette. Eindelijk iemand gevonden die dezelfde muziek mooi vond en het ook nog eens fantastisch kon spelen en onderwijzen! Had het gevoel de plek gevonden te hebben die ik al een tijd zocht. En je leerde mij spelen...of tenminste, je leerde me hoe het spelen van deze muziek eruit hoort te zien. Want ik heb denk ik genoeg geleerd om te weten dat ik nog steeds een lange weg te gaan heb.
Maar je hebt het me vooral geleerd met het geduld, de humor en de genade die een echte meester in mijn ogen kenmerkt. Elke les met jou was een feestje, of ik nou wel of niet goed geoefend had vanwege werk, familie of andere zaken, of ik nou wel of niet goed de materie beheerste. En iedere les kwam ik verder, en was ik gemotiveerd om thuis verder te studeren.
Altijd kon je met jou eindeloos praten over gitaar en Braziliaanse muziek. Altijd waren er de verhalen en de grappen. En toen ik nadacht over het kopen van een serieuze gitaar, kon ik dezelfde dag bij jou nog even langs om hem te laten checken (anders geld terug!). Opeens speelde je allerlei prachtige klassieke stukken erop, daarmee alle facetten van de gitaar testend. Na zo'n 10 minuten spelen keek je op, lachte en zei "ja, dit is een gitaar". Ik heb nog nooit zoveel geld uitgegeven.
Iedereen die jou zelfs maar deels kende, gaat je missen Kees, ik ook. En ik weet niet of ik dezelfde connectie nog ga vinden, ik hoop het wel. Maar ik heb nog wel wat oefenmateriaal van je liggen voor de komende tijd, dus het komt goed; genoeg om aan je te denken iedere keer als ik die gitaar weer oppak. Het ga je goed Kees, ik hoop dat het mooi is daar.

Kees was voor ons van weinig woorden. Maar hij heeft op een feest bij ons thuis fijn muziek gemaakt. Als stille kracht brachten hij en zijn medespelers een fijne en blijmoedige sfeer mee. Prachtig! We denken er nu met veel genoegen en dankbaarheid aan terug.

Lieve Kees, Guerreiro…
Ik ga je missen, jouw eindeloze schat aan kennis (elk lied een verhaal!), je fascinerende muzikaliteit met zo veel fijne nuances, jouw composities die me elke keer diep weten te raken, maar ook de kleine grapjes (‘heb ik weer’ toen Joost en ik eindelijk ’s door de Victory-Boogy-Woogy-tunnel reden – maar zonder jouw omdat je herstellende was). Je hebt mij geïnspireerd en zult dat altijd blijven doen!
Nu luisteren de sterren, de engelen en de wijde hemel naar je.
Ik ga je missen…
Heel veel sterkte lieve Bertha en de familie