Toen ze verkering hadden kwam Cor nog op de fiets, later met de bromfiets naar de Mortel.
S’ avonds bij de afscheid zaten ze samen op de melkkannen.
Cor was een enorme paarden / pony liefhebber . Heeft veel kinderen dit virus over gedragen, en ook onze kinderen. Hij was ook altijd in voor geintjes.
Heeft altijd hard gewerkt, land tuin,aardbeïen en was daar nog altijd bezig.
Een keer per jaar samen fietsen met zwagers en schoonzussen. Weer of geen weer tot dat hij ziek werd en aan dit verschrikkelijk corona overleed.
Hoop dat dit een beetje sterkte geeft aan Annie en familie.
We hadden graag op een andere manier afscheid van jouw willen nemen, en zeker nu nog niet,
maar het kan niet anders.
Jan en Rieky

Cor,
Mijn dochter van zes wilde niet onder handbal,korfbal,voetbal,tennis,judo.
Nee, ze wilde paardrijden. Niet gek, de appel valt niet ver van de boom zeggen ze altijd.
Omdat ik zelf vroeger bij de ponyclub altijd echt dat clubgevoel en de saamhorigheid gevoelt heb, gunde ik haar ook die momenten. Maar door de jaren heen was alles verandert . Pony`s waar op gereden werd waren niet meer de pony`s uit de wei van een boer , een zadel wat toevallig nog onder het stof gevonden werd, bosritten met vriendinnen zo vaak als maar kon. De pony`s werden nu niet meer in deze tijd uitgezocht op een match met de ruiter, maar op de prestatie. Dit wilde ik niet voor onze dochter. De druk voelen om te presteren , ponyrijden moest gezellig, ontspannen zijn. En geen individuele sport, maar saamhorigheid, iedereen de zelfde passie, samen genieten.
Ver hoefden we niet te zoeken. Gewoon 20 jaar later was er nog steeds zo`n club in Venhorst die dit nog had. Zo mooi om te zien, Betrokkenheid, voor elkaar klaar staan, iemand die geen mogelijkheid had voor een eigen pony was er daar toch èèn, we zorgden voor elkaar. En dit keken we bij 1 persoon af. Jij deed dit. Jij gunde iedereen die sport, die rust, die zaligheid om te voelen hoe het is om te kunnen rijden, de magie om samen te zijn samen met je pony en dat in teamverband.
Jij kreeg mensen enthousiast, samen de schouders er onder, dan lukt het.
Jaren heb je dit gedaan, zelfs tot dat je benoemd werd tot in de Orde van Oranje-Nassau. Dik dik verdiend.
Cor , we gaan je MISSEN. De rode bus die we op de plak altijd zagen staan , wanneer we iemand met 3 pony`s langs zijn fiets zien, wanneer we aardbeien gaan eten, wanneer we ergens een kastje langs de weg zien staan met een geldbakje erin, wanneer we ergens een wespennest hebben, bij gladiolen en anjers denken we aan je.
Ik weet dat je niet graag in de belangstelling stond, maar wat had ik het je gegund, want van zo`n bijzonder persoon moet je afscheid kunnen nemen.
In onze gedachten voor ALTIJD!!!!!!

Ik vergeet het nooit meer. Voor mij begon ponyrijden in Venhorst met de shetlanders van "boer Piet" (Bevers). Ik ging vanuit Erp mee met m'n vriendin Lenneke en ook jouw nichtje Ardy. Eigenlijk heette je voor ins allemaal "ome Cor". Jii ging op de fiets met ons mee van boer Piet naar het oefenterrein van de ponyclub. Ik kan je nog uittekenen in je werkoverall en met je nekkraag om. Altijd geinen en "verrekke", in onze knieen knijpen, want je wist dat we daar niet tegen konden! Maar ondertussen stond je maar mooi altijd voor ons klaar. Bedankt Cor, mede dankzij jou heb ik een hele fijne tijd gehad als "pony-meisje". Je zult gemist worden door velen.
Veel sterkte voor alle naasten!

Liefs, Linda Gosselink (van Beekvelt) uit Erp

..voor je oprechte interesse
...voor je praatje wanneer je ons zag
..voor het feit dat we bij jullie altijd welkom zijn
..voor de grappen en de klets
..voor de vele, vele taxi ritjes naar de discotheken en ook veilig weer thuis
..voor je deelname met ons aan de bonte avond
..voor de heerlijke eitjes, pannenkoeken, friet en aardbeien.
..tja voor eigenlijk alles.
Gewoon een fantastisch persoon!!

Beste Anny en familie,
Via deze weg wil ik jullie condoleren met het overlijden van Cor.
Ik kan helaas niet aanwezig zijn om Cor de laatste eer te bewijzen.
Ik wens jullie veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.
Met vriendelijke groet,
Jeanne Verberk

Ome Cor van mama, opa Cor van Yoni en een van de beste vrienden van opa. Ik ken hem niet anders dan dat hij me altijd voor de gek zit te houden, en lol dat hij dan heeft. Altijd als je hem zag kwam hij wel weer een van zijn moppen vertellen, die hij al meer dan 100 keer had verteld. Maar denk niet dat hij ze bij 100e keer minder grappig vond. Vaak moest hij dan nog harder lachen dan de 99 keer ervoor. Lol had hij wel, daar zorgde hij zelf wel voor.
Ook mochten we altijd blijven slapen. Ome Cor vond het wel goed. Vroeger om met yoni te spelen en later om tijdens Venhorst kermis brak bij ome Cor en tante Annie aan de thee te zitten. Met natuurlijk een lekker mandarijntje er bij. Ik weet wel waar Yoni dat mandarijnen eten vandaan heeft.
Ook op verjaardagen had hij altijd genoeg praat. Hij wist met iedereen te kletsen. Als ik dan koffie rond ging brengen bij opa of oma op de verjaardag was die al weer bijna koud wanneer ik bij ome Cor wegliep.
En dan natuurlijk de vakantie naar Zweden waar hij zo van had genoten. Lekker in de rode bus met Yoni, ome Cor en tante Annie Nederlandse muziek luisteren.
Een grappige, vrolijke, vriendelijke en gezellige man. Zo zullen we hem onthouden.

Lieve ome Cor wat zullen de adriaansuitjes en verjaardagen stil worden zonder jou. Bedankt voor de mooie jaren en leuke grappen. Je zal enorm gemist worden.

“Eey Eey, stel he... er zitten 5 duiven op het dak he. En ze skieten er een van af. Hoeveel zitten er dan nog?” Je lachende gezicht hierbij zal ik niet vergeten.

Sterkte Annie en familie.