“Hulpvaardig en vastberaden, een krachtig mens” Dat was hij zeker! Ik ken geen mens die zo betrokken was bij de mensen om hem heen, bij de stad, bij de partij GroenLinks, bij iedereen die zijn hulp nodig had. En geen politicus die zo integer was, die zó stond voor zijn visie, die zich zo vol energie inzette voor het beter, mooier en socialer maken van zijn Purmerend. Chris was een mensen-mens. Hij kon hard zijn als hij vond dat iemand onrecht aangedaan werd, of als een voorstel niet goed genoeg was. Maar altijd op de inhoud, nooit op de man.
Ik neem jullie even mee terug naar het jaar 1986. Ik was 17 of 18, zat in het examenjaar. Er kwamen Tweede Kamerverkiezingen aan en het leek de leraren leuk om voor de bovenbouw een verkiezingsdebat te organiseren. De landelijke kopstukken kwamen natuurlijk niet, maar de fractievoorzitters wel. Eén daarvan was van ‘mijn’ partij, de PSP. Voorafgaand aan het debat werden verkiezingen gehouden: PvdA de grootste, op de hielen gezeten door de VVD. De PSP kreeg maar een paar zeteltjes. Die man van de PSP was een goede spreker! Lekker vurig, kon het ook goed uitleggen, zodat wij het ook begrepen. De rest was vrij saai. Na de vragen die de leraren hadden voorbereid, was de zaal aan de beurt. Schoorvoetend kwamen er een paar vragen los. Over dienstplicht, over abortus, over studiefinanciering (toen ook al actueel), over de neutronenbom en Amerikanen in Havelterberg. Al snel waren de vragen van de anderen een beetje uitgedroogd en kreeg ik álle kans om al mijn vragen aan de PSP-voorman voor te leggen.
‘Meneer Zandvoort, hoe wil de PSP de woningnood oplossen?’
‘Meneer Zandvoort, hoe wil de PSP de jeugdwerkloosheid tegengaan?’
‘Meneer Zandvoort, ….’
Op elke vraag gaf Chris een helder betoog. De verkiezingen na afloop van het debat werden glansrijk door de PSP gewonnen. Een absolute meerderheid in de Tweede Kamer. Ik had ervoor getekend!
Pas in 2002 kruisten onze wegen elkaar weer, toen Chris in de gemeenteraadsfractie van GroenLinks zat en ik toetrad tot het bestuur. En pas toen hoorde hij wie dat guppie was dat hem toen in 1986 de kans gaf te schitteren in dat debat. We hebben er samen hartelijk om gelachen!
Van 2006 tot 2010 vormden we samen met Ruud Wagter, Hiske Andriessen, Mehmet Uygun de gemeenteraadsfractie. Bergen werk hebben we verzet. Dat was niet erg, want we vormden een goed team en we konden van elkaar op aan. Chris gaf als fractievoorzitter absoluut het goede voorbeeld als het ging om contact met onze kiezers, met inwoners met vragen of problemen. Als het ging om je goed inlezen en je vastbijten in een dossier. Weten waarover je praat in de commissie en de raad. Niet alleen maar tégen iets zijn, maar áltijd komen met een goed alternatief voorstel. Op die manier kregen we veel voor elkaar. Chris was trots op successen die we met elkaar behaalden. En hij baalde vreselijk als we iets niet voor elkaar kregen. Over het algemeen kon hij na een heftig debat vriendschappelijk een glaasje sap drinken met de opponenten van eerder; als ik er meer moeite mee had, dan trok hij me altijd mee: het ging immers om de inhoud en het was geen persoonlijke aanval. Ik heb maar twee keer meegemaakt dat ook hem dat niet lukte: toen ons voorstel om de Baanstee Noord groen te houden het niet haalde en toen de gemeenteraad ons voorstel van tafel stemde om de OZB met gemiddeld 14 euro per huishouden per jaar te laten stijgen om zo miljoenen euro’s aan bezuinigingen op de welzijns- en culturele sector te voorkomen. Tot vandaag toe zijn dat twee verliezen die hard steken.
Ook toen hij niet meer actief was in de fractie, stuurde hij ons regelmatig mails met zaken waar hij tegenaan liep. Of belde hij met ideeën en suggesties. Als je niet snel genoeg een terugkoppeling gaf, hing hij weer aan de lijn om te vragen hoe het ermee stond. Zo hield hij ons scherp.
Naast harde werker, vastberaden en betrokken politicus en collega, was Chris ook een warm mens. Vroeg altijd hoe het met je ging, deed wat hij kon om je te helpen. Organiseerde bij hem thuis gezellige bijeenkomsten voor bestuur en fractie, mét partners. En een tafel vol eten. Het kon niet op. Chris kon dit werk alleen doen met de niet aflatende steun van zijn Elsje. Stille kracht op de achtergrond. De liefde van zijn leven, de vrouw over wie ik hem nooit één onvertogen woord heb horen zeggen, zelfs niet in een flauw grapje. Hij was trots op zijn gezin, juist ook toen dat steeds groter werd met aanhang en later (achter)kleinkinderen.
Ik wens iedereen die Chris gaat missen, op wat voor manier dan ook, heel veel sterkte. Koester de mooie herinneringen, bewaar Chris in je hart. Zolang zijn naam genoemd wordt, is hij nog bij ons.
Lieve Chris, dankjewel voor alles wat ik van je geleerd heb, voor je vriendschap, je openheid, vertrouwen en eerlijkheid. Dankjewel dat we een tijdje samen op hebben gelopen op onze levenswegen.
Karlien Crom
