Lieve lieve Chess,
Het duurde even voordat het me lukte om iets op papier te zetten. Over jou schrijven maakt het zo definitief, en ik wil niet dat het definitief is, ik wil het gewoon niet geloven. Maar toch, toch moet ik het doen, voor jou, om iedereen te laten weten wat voor goede vriendin je was, wat voor een goed mens je was. En die goede vriendin, die is er niet meer, in één klap uit het leven gerukt. En lieve, lieve Chess, dat doet pijn, zo ontzettend veel pijn..
Zes jaar geleden leerde ik je kennen. Daar zat je dan in de collegebanken met een twinkeling in je ogen, een vrolijke lach en al je gekleurde pennen. Klaar om te beginnen aan een mooie toekomst. Een toekomst als arts, dat was iets waar je al jaren van droomde, vertelde je mij in één van onze eerste gesprekken. De woorden ‘op de basisschool dachten ze dat ik niet slim genoeg was om arts te worden, dus moest ik naar het VMBO’ verbazen mij nog steeds, want jij bent de grootste doorzetter die ik ken. Niets was jou te moeilijk, overal had je wel een oplossing voor. Als ik tijdens onze uren studeren in de bieb er even doorheen zat, was jij diegene die me opbeurde en zei: kom, we gaan koffie halen én een lekkere koek want dat hebben we verdiend! Op deze manier heb jij mij jarenlang door de studie heen geloodst. En zelfs tijdens de coschappen bleef je ons allemaal motiveren, jij was immers een paar maanden eerder begonnen dus wist precies wat ons te wachten stond. Jij zou dan ook mijn allereerste vriendin zijn die zou afstuderen als arts. En dat, jouw allergrootste droom, mag nu niet meer gebeuren. Dat doet pijn, zo ontzettend veel pijn, want wat had ik het jou gegund om daar te staan, voor al het publiek, je diploma in ontvangst nemen, met diezelfde twinkeling in je ogen en diezelfde vrolijke lach.
De laatste keer dat wij elkaar hebben gezien is een paar weken geleden. We hadden het spontane plan om met z’n vieren twee dagen te gaan wielrennen. De accommodatie had jij geregeld, zoals jij bijna altijd alles voor ons regelde. We noemden je dan ook wel eens als grap ‘de mama van de groep’. Wat ben ik blij dat we dit hebben gedaan, want wat was het leuk. Urenlang met elkaar kletsen over van alles en nog wat. Elke twee uur hadden we wel weer een excuus om te pauzeren, want ‘die lekkere appeltaart kunnen we echt niet overslaan’. ’s Avonds proostten we op een geslaagde dag en bedacht jij om nog een kampvuur te maken, máár dan mochten de wijn en kaas niet ontbreken. Je genoot zo van het leven, en dat weekend genoten we met je mee. We hadden na afloop besloten dat we, na jouw vakantie met Justin, snel weer zo’n weekendje moesten plannen, maar helaas mag dat niet meer zo zijn, helaas kunnen wij niet meer met jou genieten van het leven. En lieve, lieve Chess, dat doet pijn, zo ontzettend veel pijn..
Woorden schieten tekort, en nu nadat ik dit heb geschreven kan ik nog steeds niet geloven dat je er niet meer bent. De leegte die je achterlaat, is onbeschrijfelijk, niet in woorden uit te drukken. Het leven is zo oneerlijk. Maar lieve lieve Chess, ik heb zo van je genoten, ik heb zo veel van je geleerd en ik blijf je daarvoor altijd dankbaar. Ik zal nooit vergeten wat voor prachtig mens en goede vriendin je was!
