Herinneren is een vorm van ontmoeten…

In september 1968 kwamen Sjoebert en ik in het eerste jaar van de Filmacademie terecht. Vier jaar lang zaten we bij elkaar in de klas. Was dat eerste filmpje dat Sjoebert maakte niet een zwart/wit filmpje waarbij de hoofdpersoon aan het einde de zee in liep? Maar hij maakte ook het vrolijke Obladi oblada, en het geheimzinnige Samoen , over de wind die iedereen gek maakt. Die jaren was hij -denk ik- de beste vriend van René Scholten, en daarmee ook van mij. Ik bewonderde z'n eigenzinnige handschrift, en zijn bijzondere pen waarmee hij ook gekke, absurde tekeningen maakte, soms ingekleurd met waterverf. Ik heb er nog wel een paar in mijn archief.

Sjoebert was speciaal, en nee, die filmwereld met al die ambities, daar paste hij niet echt in. Ik mocht hem heel graag. En het liefst blijf ik aan hem denken als aan iemand met ongekende, onontdekte en verrassende mogelijkheden.