Ik leerde Cees kennen toen ik als 18jarige ging wonen op het Kerkplein. Buiten voor het huis brommer poetsen. Cees liep langs bewonderde mijn Sparta en zij dat hij ging orgel spelen in de Kerk. Mag ik mee? Ja natuurlijk! Ik vond het zo knap dat hij alles uit z,n hoofd speelde. Als laatste nummer speelde hij: O, When de Saints, met volgens mij alle registers open. Wat een geweldig geluid. Jaren later met Nico B. op vakantie naar het Meer van Lugano, met mijn oude Peugeot die al voor de Duitse grens warm liep. In Olten ( zwitserland) een nachtje gekampeerd, kwam de hele tent vol water te staan maar aan het meer is alles gedroogd. Weer naar huis via Frankrijk, want de auto liep nog steeds warm. Bij Nancy wilden we wat eten en Cees sprak Frans dus Cees, wij willen veel vlees. Na een kwartier werd er een grote plank met kaas, brood en boter op de tafel gezet en een biertje erbij.
Joh Cees, waar is het vlees? Ik heb echt vlees besteld! Wij de kaasplank geplunderd en zaten redelijk vol toen werd er een grote pan met heerlijke Goulash op tafel gezet. Ook daar hebben we een flink gat ingeslagen.
Na het trouwen met Yda en ik met Martha zijn we een beetje uit elkaar geraakt. Maar als je in één dorp woont kom je elkaar nog regelmatig tegen en gedag zeggen en hand opsteken kost niets.
Ik vond het ook fijn dat hij de Kerstconcerten van het Westlands Mannenkoor mede mocht begeleiden op de orgels. Op woensdagavond 6 april heeft het koor ter nagedachtenis het Veni Jesu amor mi gezongen.
Yda, kinderen en kleinkinderen, Martha en ik wensen jullie heel veel sterkte toe.
Hartelijke groet, Martha en Dick van Roest.