Herinner mij, niet in sombere dagen.
Herinner mij in de stralende zon,
Herinner mij hoe ik was toen ik alles nog kon.
Het voelt alsof dit jouw woorden zijn Cees.
Ik herinner me dat ik jou 5 jaar geleden mocht huldigen toen je 25 jaar lid was van Bequick, onze tennisclub. En ik was er trots op dat ik jou dat speldje op mocht spelden.
Ik herinner me nog goed dat jij, 25 jaar daarvoor, je aansloot bij ons tennisteam. Niet zomaar een team, maar een vriendenteam. Jij paste daar prima in Cees. Je enthousiasme voor de sport was groot en stiekem waren we allemaal best fanatiek. Jij kon bergen verzetten en vaak was het na de training ’s avonds om een uur of elf dat jij zei: "jongens ik moet nu echt naar huis, want ik moet nog een fiets afbouwen voor een klant".
Op zondagochtend, voorafgaand aan onze competitiewedstrijden, gingen we gezamenlijk ontbijten. Als Mar aan de beurt was om dat te regelen, werden we onthaald op een Dominicaans ontbijt, met alles erop en eraan. En we waren succesvol als team hé Cees. We werden kampioen in de vierde klasse, het jaar erop werden we kampioen in de derde klasse en een jaar later in de tweede klasse. Die kampioenschappen werden uitgebreid gevierd. Dat kon je aan ons wel overlaten.
Ik herinner me ook dat – toen jij 50 werd – Mar een groot feest voor je geregeld had in het clubgebouw van de scouting. Jij wist nergens van en je dacht dat je daar alleen een fiets moest afgeven. Wat keek je verbaasd toen je dat gebouw binnenstapte en daar een zaal vol familie en vrienden trof. En nogmaals Cees, die striptease-act, waarop jij toen getrakteerd werd, kwam écht niet bij ons vandaan.
Toen Bequick 100 jaar bestond was er een groot feest in Het Trefpunt in Maasland. Ik herinner het me nog als was het de dag van gisteren. Sterker, ik herinner het me waarschijnlijk beter dan de dag van gisteren. Maar goed Cees, jij kan daar over mee praten. Dat feest dus in Het Trefpunt. Mar was één van de drijvende krachten in de organisatie en jij had een glansrol met je act van Dolly Parton's "I will always love you". Het succes was extra groot, omdat jij, Cees, normaal gesproken helemaal niet iemand bent die op de voorgrond wil treden.
Toen de zaak 30 jaar bestond werd dat ook groots gevierd. Ter ere daarvan had ik een liedje geschreven op de wijs van Het Dorp van Wim Sonneveld. Fred en ik bouwden daar een act omheen en zo leverden we onze bijdrage aan de gezelligheid. Ook ontmoette ik daar mijn grote tourheld Jan Jansen. Ik heb nu een fiets waar zijn naam op staat.
Jij had ook iets met vrouwen Cees. Hoe fanatiek je ook was met tennissen, als er mooie vrouwen in de buurt waren, werd je concentratie tóch minder. Zo presteerde jij het om zelfs met een passerende schoonheid te flirten tussen je eerste en tweede service in.
Legendarisch was dat moment dat jij na afloop van de uitwedstrijd tegen Rozenburg ging douchen, maar wél in de verkeerde kleedkamer. Toen je klaar was met douchen bleek de kleedkamer inmiddels gevuld met zich verkledende dames. Toen moest je een keus maken. Doe ik die handdoek om mijn middel of over mijn hoofd?
Ook was je verliefd op die Dominicaanse...
Republiek, waar jij en Mar graag op vakantie gingen. Daar kwamen de ideeën voor dat geweldige ontbijt vandaan.
Cees, ik herinner me jou als een fijne vent. Ik kan me niet herinneren dat ik jou ooit boos heb gezien. Het zal best weleens voorgekomen zijn, maar niet vaak. Ik denk dat je vaker je tennispasje vergeten was. Of je tennissokken. Of je pasje én je sokken.
Na jouw verhuizing naar Hellevoetsluis, hebben we nog een aantal jaren samen het veteranentoernooi bij United Service gespeeld, met heel veel plezier. Ik heb daar goede herinneringen aan. We hebben het volgehouden, totdat het niet meer ging.
En over die laatste jaren: ik ga daar niets over zeggen, want, om met jouw woorden te eindigen:
Herinner mij, niet in sombere dagen.
Herinner mij in de stralende zon,
Herinner mij hoe ik was toen ik alles nog kon.
En dat doen we Cees!
