Op verzoek van Rob, hierbij de woorden voor Carla
Lieve Carla
Ons jongste zusje, die zo lang gestreden heeft en in een soort van Niemandsland verzeild was geraakt heeft haar ogen gesloten.
Carla is opgegroeid in Amsterdam in een gezin van zes kinderen. Lang was zij de benjamin. Een pittig meisje, blonde krulletjes en ik durf bijna te beweren, dat zij de lieveling van onze moeder was. Ze hadden samen een klik, vier handen op één buik. Dit bleek uit het feit, dat zij toen ze peutertje af was de enige was, die het leuk vond om met onze moeder alle denkbare Amsterdamse markten, af te struinen. Wat had en dat heb ik nog steeds, daar ik een gruwelijke hekel aan. Dat varieerde van Bos en Lommerplein tot aan de Ten Kate Markt, Lindengracht en Noordermarkt. Niet met de tram of bus, nee, helaas, maar gewoon lopen. Als de tassen dermate zwaar waren, dat het niet te doen was om de "buit" naar huis te dragen, stapten ze soms op de bus of de tram. Natuurlijk was ik ook wel eens de klos. Dat betekende elk stalletje bekijken, grabbelen en graaien tussen alle uitgestalde waren en de beste koopjes eruit zien te pikken, terwijl ik me afzijdig hield en ongeduldig zuchtend stond te wachten. Volgens mij heeft Carla deze "traditie of zoals je het ook kunt noemen "deze missie" nooit losgelaten. Als jong meisje huppelde ze vrij zorgeloos door het leven. Lekker veel buitenspelen met de kinderen uit de straat. Toen ze naar de middelbar school ging, had ze veel vriendinnetjes, waar ze altijd contact mee heeft gehouden en waar ze samen veel leuke dingen mee heeft gedaan. Reisjes met Yvonne gemaakt naar Engeland. Christa en Yvonne zijn ook altijd onderdeel van haar leven gebleven.
Carla is de enige uit ons gezin, die ooit een buitenlandse reis naar Italië met onze ouders heeft gemaakt. Niet om te klagen hoor, de tijden waren inmiddels voor mijn ouders wat beter. Het enige dat ik me kan herinneren is, dat wij wij ooit in Laren een huisje hadden gehuurd, wat een onvergetelijke gebeurtenis was. We gingen op vakantie.....!!! De jeugd van Carla is naar mijn gevoel een fijne jeugd geweest.
In april 1959 was Carla Benjamin af. Ons jongste broertje Hans werd toen geboren. Carla stond een beetje aan de zijlijn. Wij waren omdat onze moeder een slechte gezondheid had, ingezet bij het helpen in de huishouding en het verzorgen van Hans. Niet echt leuk, maar het was niet anders. Denk dat we daar niet slechter van zijn geworden.
Carla had een mooi leven, als klein kind, als tiener en als jong volwassene. Ze genoot van het leven.
Ze ontmoette Rob en ging trouwen. Al vrij snel wilde Melwin bij hun komen wonen. 10 juli 1978 werden ze verblijd met hun prachtige lieve dochter Jennifer. Een meisje, dat heel veel in haar mars heeft en nu als jonge vrouw ons allemaal verrast met haar avonturen in het voor haar perfecte paradijs, genaamd Zuid Afrika. Maud kwam, door trieste omstandigheden, als klein meisje ook bij Carla en Rob wonen. Carla was voordat ze Jennifer kreeg al "moeder." Een taak, die je niet zomaar even doet, maar zij deed het met heel veel liefde. Ik was/ben trots op mijn jongste zusje en Rob, die met heel veel liefde ervoor gezorgd hebben, dat het hun "drietal" aan niets ontbrak.
Lieve lieve zus, we zijn vreselijk verdrietig dat we jou nu moeten loslaten. Het is een lange zware weg geweest. Met heel vel liefde hebben we geprobeerd om het voor jou wat draaglijker te maken. Het was te zwaar voor jou. We konden je niet helpen.
Samen hebben we gehuild.....Ondanks dat het voor ons ook heel zwaar was, ben ik zo blij, dat je deze weg, al besefte je het niet meer, met ieder die van je hield en altijd van je zal blijven houden, niet alleen hebt afgelegd.
Ik ga je vreselijk missen.
Ik zou heel graag willen geloven, dat je veilig aankomt bij papa, mama, Ria en Hans.
Goede reis lief zusje.
Rust zacht mop....hou heel veel van je.
Ati
