Het was 2000 toen ik als nieuwe medewerker bij de gemeente Winsum kwam werken. Ik leerde je kennen als een betrokken, bevlogen wethouder. Altijd oprecht belangstellend, tijd voor anderen makend. Innemend, vrolijk, vaak fluitend over de gang.
Jij op een zomerdag in 2004 tegen mij: "Even onder ons. Ik zou het erg fijn vinden als je straks iets doorleest. En je mag kritisch zijn want het is belangrijk voor me".
Je legde een brief, één A4tje voor me op tafel, gericht aan het college van b en w van Schiermonnikoog. De tekst was bescheiden en bondig, zonder poeha. Dat jij heel graag burgemeester van het eiland wilde worden, kwam heel mooi en puur naar voren. Na het doorlezen van de brief kon ik me niet aan mijn gevoel, een steekje in de maag, onttrekken. Een prachtige kans voor jou en Paula, maar in Winsum zouden we je gaan missen. Ik laat je snel weten waar het op uitloopt, zei je. Het antwoord wist ik al. Geknipt voor Schier. En zo geschiedde.
Met trots konden we jou altijd blijven volgen, via de krant en tv. En de laatste jaren als burgemeester van Zuidhorn kwam je voor overleg zo nu en dan weer op je oude stek in Winsum. Je stem, lach, vertrouwd door de gang van de oudbouw galmend. Even je vrolijke hoofd om de hoek van de deur, voor een groet. Nu is en blijft het stil. Je had nog zoveel te betekenen. Wat zal jij gemist worden.
