Het is nu een kleine twee maanden geleden dat je opeens uit je leven weg werd gehaald. En dat bij mij een gevoel van verdrietig missen aanwezig is in mijn lijf en dag. Toch ga je altijd met me mee. Eerst ging je mee in mijn dag als vanzelfsprekende medereiziger waar ik mee kon praten en tegenaan kon hangen. Al was je er niet, je was er toch en leefden we ons leven. En nu? Je gezicht en knuffels zie en voel ik nog. Maar je zegt niets meer, jouw mening over het wat en hoe van de reis zou ik kunnen dromen, maar horen kan ik hem niet meer. Het grote delen is voorbij. Je bent nu een stille gezel, en al kan ik lachen, in mijn rugzak draag ik een doffe brok steen van gemis...
Verdrietig ben ik, maar ook dankbaar. Wat was iedereen op de crematie lief, je had vast heel erg zitten huilen van ontroering, liefde en trots.
Het huis aan de Oosterstraat is opgeruimd, en de woningbouw is nog bezig. We hebben keihard gewerkt met Dirk en Bart en Hiske en Bas, en Dorine thuis met kleine Bowie. Wat een eenheid, wat hebben we fijn samengewerkt. Al je spullen hebben een mooie bestemming gekregen bij ons, je zussen, (tuin)vrienden en wat niet al.
Ik heb je planten en je orchidee in de vensterbanken staan, en enkele potten die je buiten had heb ik in mijn volkstuin geplant. Ik ben zo benieuwd wat ze gaan doen! De orchidee is in ieder geval alvast blij, hij gaat over een paar weken bloeien. Welke kleur zal hij zijn? De lente is begonnen, nu echt. Je had er zo van genoten, heeeerlijk, die zon op je gezicht :):)
Ik zag dat Dirk veel nieuwe foto's heeft geplaatst op deze site. Wat fijn, met de kleintjes, wat lief! En wat moet ik ervan huilen... maar het doet me goed.
Zodra de orchidee bloeit plaats ik een foto natuurlijk.
Tot gauw, en lief liefs, als altijd.
Annebet
