Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Als kind groeide ik in de vijftiger jaren op met ouders, die "gewoon" Het Donderdagavond abonnement hadden.
Mijn moeder overdag naar de kapper.
Mijn vader aan het eind van zijn werkdag vaak moe, toch mee.
Op de fiets vlakbij wonend gingen ze.
Altijd even stress, wie de kaartjes had.
Voor mij heeft het Concertgebouw veel betekend vooral in de na-Haitink periode.
Mocht soms mee met een broer die vaste bezoeker was, met eten vooraf bij Keijzer.
Deze broer zou intens verdrietig zijn geweest nu. Hij mocht Bernhard bij de voornaam noemen. Was hij heel trots op.
Hij overleed vorig jaar.
Plaatsvervangend condoleer ik de familie namens hem:DickErnst Claassen

Wat was ik als een kind zo blij hem toch nog een paar keer te hebben zien dirigeren.
Zijn een na laatste concert zat ik zo vlak bij hem, vooraan in de Grote Zaal, dat ik zijn energie voelde bij alles wat hij die avond meegaf aan de musici en de mensen in de zaal.
Veel ontroering, veel waardering, zeker ook magie, hoe groot deze zeer kwetsbare man, sterk stond te staan wie hij was.
Een heel bijzondere verschijning. Dankbaarheid is al wat ik voel.
Hem zij van harte zijn RUST gegund en zo ook zijn familie.
Liefs
Pien Claassen ♥️♥️♥️

Met veel respect herinner ik mij Bernard Haitink. Een groot dirigent is heengegaan. Bescheiden en groots!
Mijn oprechte deelneming aan zijn familie en naasten.

Graag wil ik hierbij mijn innige deelneming betuigen met zijn dierbaren, en zeker zijn vrouw en kinderen, maar ook met de talloze musici, die van hem hielden als dirigent en als mens.
Ik sta een beetje van verre, maar er zijn vele herinneringen, aan vele uitvoeringen, grammofoonplaten e diepst ingeklonken herinnering is deze: ik was 17 jaar toen ik op de tv een uitvoering onderging van het 3e pianoconcert van Beethoven. Solist Claudio Arrau en dirigent Bernard Haitink. Ik was zo diep getroffen, dat ik meteen de integrale vinyl uitgave heb gekocht en de heer Haitink een brief geschreven. Daar kreeg ik een persoonlijk antwoord op. En ik mocht een repetitie komen bijwonen - stel je voor, 1963: een dorpskalfje helemaal alleen in die grote boze stad. Maar daar weet ik niks meer van. Ik weet alleen nog dat schitterende Concertgebouw, een nooit gehoorde en Strawinsky (de vuurvogel -wat een ontdekking) en tenslotte ook nog een persoonlijke ontmoeting niet alleen met de coryfeeën van die tijd, maar ook met de Maestro zelf. Zijn voorkomende vriendelijkheid van toen zal ik nooit vergeten, en zijn heengaan zal altijd, mét dierbare herinneringen, als een verlies worden gevoeld.

Deze internationaal terecht beroemd geworden dirigent heeft ons mogen verheugen met een lang en zeer actief leven. Een grootheid die nu eens geen grote persoonlijke grootheidswaan of erge grillen vertoonde. Hij ruste in vrede.

Echte leiders hebben geen bravoure nodig maar diepgaande kennis van de materie en vooral de mensen waarmee ze werken. "There is a difference between being involved with and being commited to".
Zo iemand was Bernard Haitink.
Wim Weijnen

Namens mijn moeder Elsa Vervat (1921-2005) een groot bewonderaar van Bernard Haitink wens ik zijn vrouw en familie kracht toe.
Samen deelden zij de liefde voor de viool.
Moge de inspiratie voort leven.

A dedicated, delicate, delightful, devine conductor is no longer with us.
And he managed to stay so long, amazingly long!
We have always enjoyed him endlessly. To us, his memories will never die.